ANONIEM – Het viel eens hemels douwe

Het viel eens hemels douwe

voor mijns liefs vensterkijn,

ick en weet geen schoonder vrouwe,

si staet int herte mijn;

si hout myn herte bevangen

twelck is so seer doorwont,

mocht ic noch troost ontfanghen,

so waer ic gansch ghesont.

Die winter is verganghen,

ic sie des meys virtuyt,

ic sie die looverkens hangen,

die bloemen spruyten int cruyt;

in gheenen, groenen dale

daer ist genoechlijc zijn,

daer singhet die nachtegale

ende so menich voghelkijn.

Ic wil den mey gaen houwen

voor myns liefs vensterkijn,

ende scencken myn lief trouwe,

die alder liefste mijn,

ende segghen: ‘lief, wilt comen

voor u cleyn vensterken staen,

ontfaet den mey met bloemen,

hi is so schoone ghedaen.’

Over dit hoofdstuk/artikel

Tmeysken si was beraden,

si liet haer liefsten in

heymelic al stille

in een cleyn camerkin,

daer lagen si twee verborghen

een corte wijle ende niet lanc,

die wachter opter mueren

hief op een liet, hi sanck.

‘Och, isser yemant inne,

die schaf hem balde van daen,

ic sie den dach op dringhen,

al in dat oosten op gaen.

Nu schaft u balde van henen

tot op een ander tijt!

Den tijt sal noch wel keeren,

dat ghi sult zijn verblijt.’

- ‘Och swighet, wachter, stille

ende laet u singhen staen:

daer is so schoonen vrouwe

in mijnen armen bevaen;

si heeft mijn herte genesen,

twelc was so seer doorwont,

och, wachter goet, gepresen,

en makes niemant condt.’

- ‘Ic sie den dach op dringhen,

tscheyden moet ymmer zijn;

ic moet mijn dageliet singen,

wacht u, edel ruyter fijn,

ende maect u rasch van henen

tot op een ander tijt;

den tijt sal noch wel comen,

dat ghi sult zijn verblijt.’