VAN BRABANT, Jan I (Hertog)


Eens meien morgens vroe

Eens meien morgens vroe

Was ic opghestaan;

In een scoen boemgerdekine

Soudic spelen gaen.

Daar vant ic drie joncfrouwen staen,

Si waren so wale ghedaen,

Dene sanc voor, dander sanc na:

Harba lori fa, harba harba lori fa,

Harba lori fa!

Doe ic versach dat scone cruut

In den boemgardekijn,

Ende ic verhoorde dat suete gheluut

Van den magheden fijn,

Doe verblide dat herte mijn,

Dat ic moeste singhen na:

Harba lori fa, harba harba lori fa,

Harba lori fa!

Doe groette ic die alrescoenste

die daer onder stont.

Ic liet mine arme al omme gaen

Doe ter selver stont;

Ic woudese cussen an haren mont;

Si sprac: “Laet staen, laet staen, laet staen”.

Harba lori fa, harba harba lori fa,

Harba lori fa!


Die winter wil ons jaerlanc mee

Die winter wil ons jaerlanc mee

Dwingen, die heide ende oec dat walt.

Ende daer toe den gruenen clee

Maket hi rechte ongestalt;

Den voglen dwinget sine gewalt,

Dat clagic, ende daer bi mee

Dat die scone mi es gevee

Die ic van herten minne.

Genade, Venus, coninghinne,

Dijn eigen dienre willic sijn.

Helpe, dat ic troest gewinne.

Haer mondekin root, haer wangen scijn

Ende haer lijf, so wale gestalt,

Dat ic daer af geverret moet sijn

Des werdic in sorgen alt;

Si begaet an mi gewalt,

Ende besundicht hare daer bi

Dat si dus verdervet mi,

An herten ende ane sinne.

Genade, Venus, coninghinne,

Dijn eigen dienre willic sijn;

Helpe, dat ic troest gewinne.

Genade, minnelike wijf,

Noch laet mi uwer hulden haen;

Gedenket dat mijn cranke lijf

Van diensten u es onderdaen;

Des seldi mi genieten laen

So dat ic troest gecrige, ic;

Genade, vrouwe minnelic,

Mire herten coninghinne,

Genade, Venus, coninghinne,

Dijn eigen dienre willic sijn;

Helpe, dat ic troest gewinne.


Ik zag nooit zo rode mond

Ik zag nooit zo rode mond
Noch ook zo minlijke ogen,
Als zij heeft, die mij heeft verwond
Al in dat herte dogen*.
Toch leve ik in hogen
En hoop des loon ontvaên:
Doet zij mij kwellingen gedogen,
Zij maakt me beter saan*.
Lief, mij heeft uw minne
Zo vriendelijk bevaên,
Dat ik u met zinne
Moet wezen onderdaan.

Mij is wel, als ik mag zijn
Bij mijnre schone vrouwe,
En ik dan haar klaar aanschijn
En haar gelaat mag schouwen.
God bewaar haar van rouwen!
Zij is zo wel gedaan,
Dat ik haar bij trouwen
Moet t’allen dienste staan.
Lief, mij heeft uw minne
Zo vriendelijk bevaên,
Dat ik u met zinne
Moet wezen onderdaan.

* in dat herte dogen: diep in mijn hart
* saan = snel, vergel. met EN soon

(Bewerking: Z. DE MEESTER)