ANONIEM – Lanseloet van Denemerken


Lanseloet van Denemerken
…..
Lanseloet

Ay god here, hoe mach dit sijn,

Dat ic die scone Sanderijn

Aldus met herten hebbe beseten;

Nochtan wert mi verweten

Van mijnder moeder alle daghe,

Dat ic mine minne soe neder draghe:

Dies horic menich spitich woort.

Maer haer minne heeft mi soe doerboert,

Dat icse ghelaten niet en can,

Ic en moet haer altoes spreken an,

Als icse metten oghen anescouwe;

Dies heeft mijn moeder groten rouwe,

Daer omme soe moet verborghen sijn

Nu willic hier wachten die vrouwe mijn,

Onder desen neghelentier:

Want si sal hier comen scier,

Dat wetic wel, in desen bogaert. Sanderijn.

O edel ridder van hogher aert,

God, die alle dinc vermach,

Die moet u gheven goeden dach,

Edel ridder van herten vri. Lanseloet.

O scone maghet, God die si ons bi

Ende moet u ende mi in doghden sparen,

Ende van allen quaden bewaren,

Ende sonderlinghe van niders tonghen,

Alsoe dat niet en werde gesonghen

Van ons beiden enich quaet.

O Sanderijn, nu gheeft mi raet;

Mijn herte dat es te male onstelt

Ende van uwer minnen ghequelt,

Dat mi costen sal mijn lijf.

O Sanderijn, wel scone wijf,

En machic uus niet gheweldich sijn,

Dat sal mi costen dleven mijn,

Ende ewelijc benic verloren. Sanderijn.

Och edel ridder hoghe gheboren,

Dat en mach nemmermeer gescien;

Al eest, dat ic u gerne mach sien,

Ic en ben niet uus ghelijke,

Ghi sijt mi te mechtich ende te rike,

Edel ridder, te sine u wijf:

Daeromme soe moet sijn een blijf,

Al eest, dat ic u met herten minne.

Oec en willic gheens mans vriendinne

Sijn, die leeft onder des hemels trone:

Al waer hi een coninc ende spien crone,

Soe en dadic mi niet te cleine. Lanseloet.

O scone maghet van herten reine,

Al dadi den wille mijn,

Uutvercoren Sanderijn,

En bleve u onvergouden niet.

Want messelike dinge sijn ghesciet:

Ghi mocht noch werden wel mijn vrouwe.

Sijt mijns ghenadich ende blijft ghetrouwe,

Ende comt met mi in dit casteel,

Ic sal u gheven een yuweel,

Ic wane, ghi noit des ghelike en saeght. Sanderijn.

Neen, edel here, noch benic maeght,

Dies dancic gode vanden trone:

Al woudi mi gheven te lone

Dusent merct van goude roet,

Hoghe baroen, edel ghenoet,

Nochtan woudic behouden mijn eer,

Lanseloet, hoghe geboren heer,

Al en benic niet rike van haven

Noch gheboren van groten maghen,

Nochtan meinic mi soe te houden,

Dat ic niet en sal werden gescouden,

Her Lanseloet, enich mans vriendinne,

Maer ic wille gerne gherechte minne

Draghen sonder dorpernie. Lanseloet.

Sanderijn, bider maghet Marie,

Dorperheit en leggic u niet te voren,

En es nu gheen wijf gheboren

Op eerde onder des hemels trone
…..
Lanseloet.

O Sanderijn, bider maghet Marie,

Dorperheit en leggic u niet te voren,

En es nu gheen wijf gheboren

Op eerde onder des hemels trone

Soe rike, soe mechtich no soe scone,

Die mi verhoghen mach dan ghi.

Och Sanderijn, en seldi mi

Laten dan in dit verdriet?

En sal uus mijns ontfermen niet,

Dat ic troest van u mochte ontfaen

Ende ghi met mi wout spelen gaen

Hier neder in dit groene dal,

Daer die voghelkine maken gescal

Ende die bloemen staen int groen,

Scone maghet, sonder mesdoen

Ende al sonder dorperheit?

Sanderijn

Her Lanseloet, hets dicke gheseit:

‘Bi lichte gheloven es die menege bedrogen,’

Dats seker waer en niet gheloghen,

Want hets menechweerf ghesien

Dat vrouwen oneerlijcheit ghescien,

Omdat si mans te verre betrouwen,

Dat hem namaels sere berouwen,

Als die saken waren ghesciet.

Ic en weten op eerde geboren niet,

Dien ic soe verre betrouwen soude,

Ginc ic met hem spelen te woude,

Hi en soude met mi doen sijn gherief.

…..
Lanseloet

Daertoe hebbic u te lief,

Sanderijn, wel scone wijf,

Dat ic onteren soude u lijf.

Scone maget, al hadicx die macht,

Alsoe en was ic niet bedacht,

Dat ic u doen soude enege scande.

Al haddic u in vremden lande,

Sanderijn uutvercoren,

Ic soude u dbroet bidden te voren,

Eer ic u hongher hebben liet.

Bi ridderscape, ic en mesdade u niet,

Sanderijn, jeghen uwen danc.
…..

Sanderijn

Nu ga wi dan in dese warande,

Her ridder, spreken alluttelkijn,

Ende verstaet die redene mijn;

Dies biddic u, hoghe geboren baroen.

Ane siet desen boem scone ende groen,

Hoe wel dat hi ghebloyet staet.

Sinen edelen roke, hi doer gaet

Al omme desen bogaert al.

Hi staet in soe soeten dal,

Dat hi van rechte bloyen moet.

Hi es soe edel ende soe soet,

Dat hi versiert al desen bogaert.

Quaeme nu een valcke van hogher aert

Ghevloghen op desen boem ende daelde,

Ende ene bloeme daer af haelde,

Ende daer na nemmermeer neghene,

Noch noit en haelde meer dan ene,

Soudi den boem daer omme haten

Ende te copene daer omme laten?

Dat biddic u, dat ghi mi segt,

Ende die rechte waerheit sprect,

Edel ridder, in hovescher tale. Sanderijn

Die ridder

Scone wijf, ic versta u wale.

Ene bloeme dat en es niet,

En esser nemmeer toe ghesciet;

Daer omme en salic den boem niet haten

Noch te copene daer omme laten,

Want hi es soe scone ghedaen.

Ic sie daer op soe meneghe bloeme staen

Met groten hopen sonder ghetal,

Daer edel vrucht af comen sal,

Op dat god ghedoghen wille.

Nu ewelijc hier af een ghestille,

Ende comt met mi, wel scone wijf.
…..