HETTINGA, Tsjêbbe
Yn de broaze spegels fan it oantinken it ljocht ûntfalt En eagen brekke yn in holle, yn in wynstille Pleats, dêr't, in bline planeet allyk, in siel yn omslingeren Dy't de doarren tichtklapt fynt, finsters mei hynstehûden Blynkape; bientige fingers, dy't rikke nei in fjild fol Bloedreade soerstâlen, betaaste it tsjustere stof Fan fermôge hoannebalken op de lêste grissels fan It ljocht; en ûnder 'e pannen mei de deade fûgels Kreaket, stiller as de spinnen yn har webben fan inket,
In byntwurk dat syn grûn fynt yn in seesâlte ierde
.
|
De broze spiegels van het aandenken het licht ontvalt en Ogen breken in een hoofd, in een windstille hoeve, Waarin, een blinde planeet gelijk, een ziel rondslingert die De deuren dichtgeklapt vindt, vensters met paardehuiden Geblindeerd; knokige vingers, die reiken naar een veld vol Bloedend rode zuring, betasten het duistere stof Van vermolmde hanebalken op de laatste korrels van Het licht; en onder de pannen met de dode vogels Kraakt en kreunt, stiller dan de spinnen in hun webben van inkt,
Een bintwerk dat zijn grond vindt in een zeezoute aarde.
|
De nacht boppe see en haven úttakele. De gjalpen fan seefûgels, op it wetter Yn 'e slomme, binne oernommen troch fammen Dy't op hichte havenjonges befleane. De wyn, dy't sâlt en frjemde tongslaggen ynhat, Sylt plichtmjittich as in parlefinker troch De wetterstrjitten fan 'e stêd, de kaaien del Dêr't de houdini's fan de grutte feart fluch De boeien fan de lange dining ôfdogge. De stegen troch nei dearin'de herten, om Lichtsinnich oan 'e swier te gean mei roken fan Lavendel, lear, knyflok, tabak, benzine. De drokke kaaien en de wurge neisimmer. De bokken en de mokkels fine elkoar Net: sykjend in seeman, dy't noch lânrôt is. Ik.
…..
Drink yn'e dokkroegen: ûnder de dekmantel Fan nacht en neon befarre rossige Froulju de koaien fan it wrakke skip De Wrâld (Mei poaiers oan 'e pompen dy't de triennen Eazje). De útholjende boat fan 'e moanne Besylt koel de súdlike kontininten, Dy't op 'e wetterkaarten fan myn oantinken Skatten krúst ha mei de nammen fan havens, Mei de kielen fan kriezjende seefûgels, mei De grize eagen fan in oerstutsen mem. Ja, alle havens lykje op inoar, wit ik, En, lyksa, de sulverrôvjende froulju. Kom leave, ropt ien. Dat sizze se allegear, Oeral. Nee,thús wol ik wêze, al is 't mar
Foar in nacht, en svkjend slaan ik de taxi’s acht
|
De nacht boven zee en haven uitgetakeld. De kreten van zeevogels, op het water Dommelend, zijn overgenomen door meisjes Die hoogkeels op havenjongens afvliegen. De wind, met zout en vreemde talen geladen, Zeilt plichtmatig als een parlevinker door De waterstraten van de stad, de kaaien langs Waar de houdini's van de grote vaart vlug De boeien van de lange deining afdoen, en Door stegen, naar doodlopende harten, om Lichtzinnig aan de zwier te gaan met geuren van Lavendel, leer, knoflook, tabak, benzine. De drukke kaaien en de moede nazomer, De bokken en de mokkels vinden elkaar Niet: er zoekt een zeeman, die nog landrot is. Ik.
…..
Drink in de dokkroegen: onder de dekmantel Van nacht en neon varen rosse vrouwen In de kooien van het wrakke schip De Wereld (Met pooiers aan de pompen die de tranen Hozen). De uitgeholde boot der maan bezeilt Zo koel de zuidelijke continenten, Die op de waterkaarten van mijn aandenken Schatten hebben aangekruist met de namen Van havens, krijsende zeevogels, de grijze Ogen van een overgestoken moeder. Ja, alle havens lijken op elkaar, weet ik, En, net zo, de zilverrovende vrouwen. Kom lief, roept er een. Dat zeggen ze allemaal, Overal. Nee, thuis wil ik zijn, al is het
Maar een nacht, en zoekend wacht ik op een taxi.
|