Download document

PUIMEGE, Jan


Standbeeld


Ik kan niet houden van een standbeeld

Stenen bloem in de woestijn

Ik kan niet houden van een pop

Een pop die zal nooit leven zijn

Ik kan niet houden van een toren ongenaakbaar op een rots

Onaantastbaar in de branding

Onwrikbaar als jouw trots


…..


Marijke

Marijke ligt om halfdrie wakker

En denkt aan wat er om halfvijf gebeuren gaat

Als ze op haar sokken stil de trap afsluipt

En alles zomaar achterlaat

En z'is wel een beetje bang

Voor wat de toekomst brengen zal

Maar met wat geluk en met wat slimmigheid

Speelt zij het wel klaar

Marijke bolt het af

Marijke wil op eigen benen

Marijke zal haar toekomst

Zelf in eigen handen nemen

En nu's Marijke eind'lijk blij,

Want nu's Marijke eind'lijk vrij

Marijke staat in 't donker op

En trekt dan heel stil haar kleren aan

Neemt haar rugzak uit de kast

Die had ze daar van gisteren al staan

En ze denkt nog aan haar moeder

Die zeggen zou: "Doe niet zo stom"

Maar ze is heel zeker, stapt de deur uit

En ze kijkt niet om, nee

Marijke bolt het af
…..

Om halfacht staat Marijke

Al te liften langs de snelweg naar de zon

Met een hart vol goeie moed

Dat de dwang allang niet meer bevatten kon

En bleef er toch nog iets van twijfel

Dan verdwijnt die met een klap

Als een andere lifter vraagt

"Zeg ben jij ook alleen op stap, hee"

Marijke bolt het af

…..

En nu zwerft Marijke met veel vrienden

Tussen St-Malo en Montparnasse

En z'is al een heel klein beetje vergeten

Wie of wat ze vroeger wel was

Marijke 'k hoop voor jou

Dat je tevreden met jezelf kan blijven

En als je volhoudt is de jeugd

In geen eeuwen stuk te krijgen, nee

Marijke bolt het af
…..


Ken jij dat land


Ken jij dat land dat ligt gevangen

tussen buren t' allen kant

tussen culturen zonder vast verband

waar twee verschillende volk'ren

tegen wil en dank in een keurslijf zijn gebrand

de ene noemt het België en de andere Belgique

alsof eentje in 't ooit twee namen heeft

de tweespalt is duidelijk voor elke realist

die niet in verstarring leeft


ik ken zo'n land

maar het zal nooit het mijne zijn

ik ken zo'n land

maar het zal nooit het mijne zijn

ik ken zo'n land


ken jij het land van compensaties, politieke willekeur

van gesjacher op grote schaal

waar wordt gebrast met miljarden van de kleine Vlaamse man

voor waardeloos Waals staal

ken jij het land van de twee maten, twee gewichten, twee gezichten

het recht is daar nog altijd op de dool

waar de Vlaming al twee jaren moet smeken om z'n recht

op een wettige kleine Vlaamse school


ik ken zo'n land

maar het zal nooit het mijne zijn

ik ken zo'n land

maar het zal nooit het mijne zijn

ik ken zo'n land


ken jij het land dat ligt te sterven, uitgezogen, uitgeput

een kadaver dat medelijden wekt

maar ik zal niet om je geven, van mij krijg je geen traan

je hebt teveel wrok in mij verwekt

'k zal ook niet dansen op jouw graf want jouw cynisme had ik nooit

een Vlaming houdt altijd z'n gulle lach

hij kijkt naar de toekomst, naar de eerste ochtendzon


na de nacht komt een nieuwe dag

over een land

dat het mijne wel zal zijn

over een land

dat het mijne wel zal zijn

over een land

m'n Vlaanderland

m'n Vlaanderland



Vlaanderen, m’n vaderland


De ketting is gebroken

De grens is nu verlegd

Het spoor is nu getrokken

De bochten zijn gerecht

De stenen zijn verwijderd

En het onkruid is gemaaid

Het pad ligt nu vrij open

Het jonge gras gezaaid voor m’n


Vlaanderland, m'n vaderland

Nieuw leven na de dood

Vlaanderland, m'n vaderland

Nu word jij weer groot


Want na de begrafenis van het koninkrijk

Staan we niet te kijken rond het uitgeteerde lijk

De toekomst komt te voorschijn

Als de zon achter een wolk

We staan met lege handen

Maar met de werkkracht van een volk, het volk van


Vlaanderland, m'n vaderland

…..

Dan heren politiekers zijn er geen excuses meer

Beloftes komen dan op jullie eigen hoofden neer

Er valt niets meer weg te schuiven

Op Brussel of ’t paleis

De trein vertrekt zonder retour

Het wordt een enkele reis, een reis naar


Vlaanderland, m'n vaderland

…..

En morgen als de zon opgaat

Boven de Vlaamse staat

Waar eindelijk om ons

En om onze kinderen gaat

Wordt België een herinnering

Uit een donkere tijd

En komt geen einde maar een nieuw begin

Aan onze strijd, een strijd voor


Vlaanderland, m'n vaderland

…..