INIDUO (?)


Lichaamstaal

ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw

of zijn het mijn stappen, doch onbetreden

wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten

want wat ik wist, is te lang geleden

ik heb blinde muren opgetrokken

om kilte te weren die schuurt als zand

ik hou mezelf een universum voor

parallel, en ik sta aan de andere kant

ik luister naar mijn adem

die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil

ik slik met mijn tong

die niet spreekt wat ik zeggen wil