WARMOND, Ellen
Avond
Seconden lopen driftig achteruit
de dag is uit de tijd gekanteld
ik word zo stil als een strand
in een winternacht ik word
zo leeg als een uitgebrand
huis het leven staat verder
van mij af dan ik kan vertellen
leg je gezicht in je handen
en probeer je dit voor te stellen.
Changement de décor
Zodra de dag als een dreigbrief
in mijn kamer wordt geschoven
worden de rode zegels van de droom
door snelle messen zonlicht losgebroken
huizen slaan traag hun bittere ogen op
en sterren vallen doodsbleek uit hun banen
terwijl de zwijgende schildwachten
nachtdroom en dagdroom haastig
elkaar hun plaatsen afstaan
legt het vuurpeloton van de twaalf
nieuwe uren bedaard op mij aan.
Kolonisatie
Je paste niet
in het kind dat je was
maar later beloofde beter
toen paste je niet
in de mens die je werd
die buiten je om bleef bestaan
je kneedde toen maar
een omhulsel als deeg
waar een ander helder zicht op kreeg
en namen aan gaf
dan was jij er van af
maar wat bleef muiten op je onbewoonde
eiland was die hele kolonie
gedeporteerden achtergelaten om gezinnen
te stichten te aarden land te ontginnen
met alle buitenkanten binnen.
Sliep uit!
Ik let niet zoveel meer op
mezelf ik ben wel wijzer
dan ik was
met ach en wee
(en tegen wie?)
wat ik de hele dag uitvreet
opvreet of uitspuw gaat
na al die jaren ervaring
haast automatisch
(en niemand aan)
ik spreek me dan ook niet meer tegen
Ik ga me niet meer te buiten
Ik zie me gewoon mijn gang gaan
en lach
achter mijn rug.