Art poétique
…..
I
Les mots, les mots
Ne se laissent pas faire
Comme des catafalques.
Et toute langue
Est étrangère.
II
A Jean Follain
Certes ce n'était pas à titre de supplique
La voix qui psalmodiait
Les secrets de la honte.
Il fallait que la voix,
Tâtonnant sur les mots.
S'apprivoise par grâce
Au ton qui la prendra.
III
Le cri du chat-huant,
Que l'horreur exigeait.
Est un cri difficile
A former dans la gorge.
Mais il tombe ce cri.
Couleur de sang qui coule,
Et résonne à merci
Dans les bois qu'il angoisse.
IV
Les mots qu'on arrachait,
Les mots qu'il fallait dire,
Tombaient comme des jours.
V
Si les orages ouvrent des bouches
Et si la nuit perce en plein jour.
Si la rivière est un roi nègre
Assassiné, pris dans les mouches.
Si le vignoble a des tendresses
Et des caresses pour déjà morts,
—
Il s'est agi depuis toujours
De prendre pied,
De s'en tirer
Mieux que la main du menuisier
Avec le bois.
|
…..
I
Woorden, woorden
Laten zich niet kisten
Als katafalken.
En elke taal
Is vreemd.
II
Aan Jean Follain
Ze was zeker niet smekend
De stem die de geheimen
Van de schande afdreunde.
De stem moest,
Woorden aftastend,
Door genade gewennen
Aan de toon die zal gezet worden.
III
De roep van de kerkuil,
Die paste bij de verschrikking,
Is moeilijk na te bootsen
Vanuit de keel.
Maar die roep weerklinkt,
Kleur van bloed dat vloeit,
Hij blijft nagalmen,
En jaagt angst door het bos.
IV
Woorden die ontrukt werden,
Woorden die moesten worden gezegd
Vielen als dagen.
V.
Als de onweders hun sluizen openzetten
En als de nacht door ’t daglicht breekt.
Als de rivier een negerkoning is
Vermoord, vergeven van vliegen.
Als de wijngaard de gevallen doden
Teder kust en streelt,
-
Dan ging het er altijd al om
Vaste voet te krijgen.
Het er beter af te brengen
Dan de hand van de schrijnwerker
Bij ’t bewerken van ’t hout.
Vertaling: Z. DE MEESTER
|