Into the noiseless country

Into the noiseless country Annie went,

Among the silent people where no sound

Of wheel or voice or implement – no roar

Of wind or billow moves the tranquil air:

And oft at midnight when my strength is spent

And day’s delirium in the lull is drowned

Of deepening darkness, as I kneel before

Her palm and cross, comes to my soul this prayer,

That partly brings me back to my content,

'Oh, that hushed forest! – soon may I be there!

Naar het verstilde land

Annie ging naar het verstilde land,

Tussen de stille zielen, waar geen toon

Van wiel of stem of tuig klinkt – geen galm

Van wind of deining verstoort de kalme lucht.

Vaak, om middernacht, als mijn kracht bezwijkt

En het woeden van de dag tot rust verstomt

Van groeiend duister, wanneer ik neerkniel bij

palmtak en kruis – dan stijgt in mijn ziel

dit gebed dat me weer wat troost biedt:

“O, zwijgend woud, waar ik zo graag zou zijn !