SWANBORN, Peter


Waanidee

Zeven uur stipt. Gezicht onder koude kraan. Pil

nummer één. Krant van de mat. Ontbijtgranen tot

op gram gewogen. Pil twee. Koffie straf in vaste kop.

Acht uur dertig precies, eerste poging tot bestaan

vangt aan. Kaken geschoren, hemd gestreken, klaar

om chaos met orde te wreken. Dwangneuroot, systeem-

fetisjist, ik ben de gevangene die blijft als de wacht

is vertrokken. Die grepen telt, ritme slaat, het raadsel

der schepping in zesentwintig letters denkt te vangen.

Wandeling

Naar buiten, zegt ze, ja graag, even

een stukje lopen en dan wat nuttigen,

cappuccino en bitterballen. Maar eerst

naar de bramenstruik. Zijn ze al zwart?

Na honderd meter schuifelen en steunen

langs de vertrouwde rivier, de berm vol

onbenoembare bloemen, klinkt angstig:

jij weet waar we zijn, hè?

Terug, van boom naar boom, wachtend

tot weer op adem, is de gedachte aan

bramen en bitterballen lang vervlogen.

Hier is de deur, de lift, de gang, eindelijk

binnen, jas uit en dan de vraag: zeg,

ik zou zo graag even naar buiten.