Download document

OPPERMAN, D.J.


Vuurbees


Die buffel ken geen metafisika:

hy soek die soetgras

en die kuil,

hy sal die kalf karnuffel,

horings in sy vyand gra,

die koei besnuffel,

teen hael gaan skuil,

maar geen vrae oor môre vra –

die buffel ken geen metafisika.


Alleen die mens

tref in sy swerwe

tussen hede, toekoms en verlede

die spleet tot grotte

van die rede:

hy maak ’n mes,

’n vuur,

skep gode,

dink aan sterf,

prewel gebede

en moet beswerend teen ’n muur

van sy spelonk die buffel verf;


die buffel van die metafisika:

die vuurbees in homself

volg, buig of bars,

enduit sy drif en drome na,

en prikkels van die brein

word piramides, Laaste Avondmaal,

wiel, chroom,

projektiele, produkte van atoom,

et cetera.


En voor sy besete blik

besef die enkeling

ontsteld

hy sal ook nie terugskrik

vir die alles-uitwissende slagveld –

stukkend lê alreeds

die Parthenon en Hirosjima

in die bose skoonheid van geweld.

Die buffel ken geen metafisika.



Nagwaak by die ou man


Die wind waai waar die otter blink die kuil

verlaat en teen grasdrifsels snuif en huil,

fluit uit spelonke van die nag en ruis

egalig deur basbome om die huis,

maar tussen balke en vaal mure brand

‘n kersie in die kamer stil eenkant

oor sy beroerte-liggaam, soos ‘n maan

oor stukke seilskip teen ‘n kaap vergaan,

waar ander strome aan die wrakhout roer

en weg van wind-omwaaide rotse voer.
…..
Maar wind sal waai, ’n otter blink sy kuil

verlaat en teen grasdrifsels snuif en huil,

die lanp sal oor my liggaam brand, ’n maan

oor stukke seilskip teen ’n kaap vergaan,

en uit my sal die jongeling op die strand

hom vind waar bosse van ’n nuwe land

waaroor die wind nog waai, die weerlig vleg,

en teen die tier sal hy die stryd besleg

maar weet ons voorvaders met ruie baard

die streke van die gees bly ongekaart.