MURAKAMI, Haruki

The Wind-Up Bird Chronicle

…..
But even so, every now and then I would feel a violent stab of loneliness. The very water I drink, the very air I breathe, would feel like long, sharp needles. The pages of a book in my hands would take on the threatening metallic gleam of razor blades. I could hear the roots of loneliness creeping through me when the world was hushed at four o'clock in the morning.

…..
Is it possible, in the final analysis, for one human being to achieve perfect understanding of another?

We can invest enormous time and energy in serious efforts to know another person, but in the end, how close can we come to that person's essence? We convince ourselves that we know the other person well, but do we really know anything important about anyone?

…..
Memories and thoughts age, just as people do. But certain thoughts can never age, and certain memories can never fade.

…..
Here's what I think, Mr. Wind-Up Bird," said May Kasahara. "Everybody's born with some different thing at the core of their existence. And that thing, whatever it is, becomes like a heat source that runs each person from the inside. I have one too, of course. Like everybody else. But sometimes it gets out of hand. It swells or shrinks inside me, and it shakes me up. What I'd really like to do is find a way to communicate that feeling to another person. But I can't seem to do it. They just don't get it. Of course, the problem could be that I'm not explaining it very well, but I think it's because they're not listening very well. They pretend to be listening, but they're not, really. So I get worked up sometimes, and I do some crazy things.

…..


1Q84
…..
“In this world, there is no absolute good, no absolute evil," the man said. "Good and evil are not fixed, stable entities, but are continually trading places. A good may be transformed into an evil in the next second. And vice versa. Such was the way of the world that Dostoevsky depicted in The Brothers Karamazov. The most important thing is to maintain the balance between the constantly moving good and evil. If you lean too much in either direction, it becomes difficult to maintain actual morals. Indeed, balance itself is the good.

…..


Norwegian Wood

…..
Daarom ga ik straks tegen je liegen

Om halfvier zei Midori dat ze er vandoor moest omdat ze met haar zus had afgesproken in Ginza. We liepen naar het station en daar namen we elk een andere trein. Bij het afscheid stopte ze een twee keer dubbelgevouwen blocnotevel in de zak van mijn jas. ‘Lees het maar als je thuis bent,’ zei ze. Ik las het in de trein.

Nu jij cola aan het kopen bent, schrijf ik deze brief. Het is voor het eerst dat ik een brief schrijf aan iemand die naast me op een bankje zit. Maar ik weet niet hoe ik anders tot je door moet dringen. Want wat ik ook zeg, je luistert nauwelijks. Zo is het toch? Realiseer je je wel dat je me vandaag iets vreselijks hebt aangedaan? Het is je niet eens opgevallen dat mijn haar heel anders zit. Ik heb zo mijn best gedaan om mijn haar te laten groeien en eindelijk lukte het me eind vorige week er een enigszins vrouwelijke coupe in aan te brengen. Maar is het jou toch niet opgevallen? Ik vond het nogal leuk zitten en hoopte je te verrassen nu we elkaar voor het eerst in lange tijd weer zagen. Maar het is je niet eens opgevallen! Dat is toch te erg voor woorden? Wie weet kun je je niet eens herinneren wat voor kleren ik droeg. Ik ben een vrouw, hoor! Al ben je nog zo door iets in beslag genomen, je mag me best wel even goed bekijken. Al had je er maar een paar woorden over gezegd – ‘Leuk, je haar zo’ – , dan had ik het je vergeven, al was je daarna nog zo door van alles in beslag genomen geweest. Daarom ga ik straks tegen je liegen. Dat ik heb afgesproken met mijn zus in Ginza is gelogen. Ik was ervan uitgegaan dat ik vandaag met je mee zou gaan en bij je zou blijven slapen. Ik had zelfs mijn pyjama bij me! Ja, in mijn rugzak had ik een pyjama en een tandenborstel zitten. Wat een domme koe ben ik. Je hebt me niet eens uitgenodigd bij je thuis. Maar goed, je wilt blijkbaar alleen zijn en ik kan je niet zoveel schelen, dus ik laat je alleen. Denk maar naar hartenlust over van alles na. Denk nu niet dat ik woest op je ben. Je bent heel lief voor me geweest toen ik in de problemen zat en ik krijg de indruk dat ik niets voor je terug kan doen. Je lijkt de hele tijd opgesloten te zitten in je eigen wereld, en als ik aanklop – ‘Watanabe, hier ben ik!’ – , doe je even één oog open en dan keer je weer terug naar je eigen wereld. Nu kom je terug met cola, in gedachten verzonken. Ik hoopte dat je zou vallen, maar je viel niet. Nu zit je naast me je cola te drinken. Ik had nog even de hoop dat je als je terugkwam met de cola misschien zou opmerken dat mijn haar anders zit. Misschien had ik, als het je toen was opgevallen, deze brief wel verscheurd en gezegd: ‘Kom, laten we naar jouw huis gaan. Ik zal iets lekkers voor je koken. En laten we daarna als goede vrienden tegen elkaar aan gaan liggen.’ Maar nee. Je bent zo gevoelloos als een ijzeren plaat. PS Als we elkaar op college tegenkomen, spreek me dan niet aan.

…..
vertaald door Elbrich Fennema