Download document
ROBBEN, Jaap
Zullen we een bos beginnen ?
Graaf een kuil
en plant je boom
voorzichtig
naast de mijne.
Kunnen ze elkaar
uit de wind houden
als het stormt
of in de middagzon
samen zwijgen.
En als ze 's avonds
door de wimpers
van hun twijgen
naar elkaar kijken
beginnen ze al
op een bos te lijken.
Meneer
Oma kent mijn naam niet meer
vroeger spiekte ze nog
op het briefje
naast haar telefoon
verwisselde mij met mijn
vader, broer of oom.
Maar als ik nu
haar kamer binnenkom
met de klink nog
in de hand
zegt ze “Dag….
meneer.”
Oma kent
mijn naam niet meer
Kwukel
Ik ben niet bijzonder,
daar ben ik aan gewend.
Ik kan geen truc
die niemand kent.
In de stilte van mijn hoofd
bewaar ik geen geheim
dat mij de moeite maakt.
Voor mij bestaat zelfs geen recept
omdat mijn vlees naar lucht en water smaakt.
Misschien moet ik maar hopen
dat een mensenhand na duizend jaar
een paar botjes van me vindt en zegt:
‘Ik weet niet wat het is geweest,
maar dit was zo te zien
een heel bijzonder beest.’
.
You may also like …
… En als ik weer tot daar was de ogen waarmee je het woord “lieveling” zei, keek of het niet veranderde op weg naar mij. en toen je naast de weg lag in de wei, wat had je niet allemaal gebroken, je benen, je ribben, je ogen, mij. je zei nooit wat, je zei het altijd met je ogen, zoals je daar lag, …
― Herman DE CONINCK
Lees verder ›
… juffrouw, weet je wel die valse ouwe mademoiselle hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.' Had ik je maar als kind gekend, die nu mijn moeder bent Steen Verdriet kit al mijn krachten samen, zodat ik roerloos word als steen. Mijn hele wezen wordt materie, een ondoordringbaar star mysterie, o sla de …
― VASALIS
Lees verder ›
… muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent en liefde tekent schaduwen van was. ik zeg: …
― Marleen DE CREE
Lees verder ›
… een scherpe steen... Haar stem klinkt als het rauw gekriep van een scharnier dat men vergat te smeren, zij draagt de uitgezochtste kleren, maar toch is het of ze in lompen liep. Haar hartje hamert en haar zieltje schreit terwijl ze voortglijdt in het avondgrauwen, bleek en verteerd om elk kind te …
― Marcel MATTHIJS
Lees verder ›