Download document

TOLLENS, Hendrik


Verjaardag


Nimmer moe gerende Tijd,

voerman, die de wagen rijdt

over bergen en door dalen!

Laat mij, laat mij ademhalen:

waar toch jaagt gij in galop?

Voerman, hou eens even op.


Welk een onafzienbaar end

hebt gij rust’loos afgerend,

zonder pleisteren, zonder pozen,

over doornen en langs rozen,

onverdacht op weg en spoor,

tussen klip en afgrond door!


Vijfentwintig jaren lang

holt gij met gezweepte gang

en vergeet uw span te stallen,

door wat noodweer overvallen!

'k Zit te duiz’len van de orkaan...

Voerman, leg eens even aan.


Sneller dan een bliksemschicht

snort mij alles voor 't gezicht;

wat zich opdoet aan mijn ogen

is als rook voorbijgevlogen;

waar ik ginds de blik op sla

laat ik aanstonds achterna.


Gistren joeg uw dolle vaart

toomloos door een rozengaard,

waar ik bloemen vond te plukken;

maar gij bleef mij voorwaarts rukken:

ik vertrad de schoonste knop,

en de doornen greep ik op.


Toef eens, keer eens, zwenk eens vlug,

voerman, langs uw baan terug:

'k heb op reis zoveel vergeten,

en verloren en versmeten;

hou eens op toch! keer eens weer!

Maar gij hoort of keert niet meer.


Waar toch met die drift naartoe?

Jaagt gij dan uw rossen moe

om de slagboom te eer te winnen,

waar ons rusten zal beginnen?

Waar dan (zeg het) stuit uw draf?

En gij antwoordt: ‘Aan het graf.’


Daar, helaas! en daar alleen

loopt dan ’t hobb’lig rijpad heen,

dwars door bui en onweersvlagen;

daar eerst einden pijn en plagen;

daar ontsluit de rust de poort...

Voerman! rij in Godsnaam voort!


Bij het lijkje van een kind

't Kruipend rupsje, moe gekropen,
Afgetobd in de enge cel,
Brak zijn kluisje fladdrend open,
Klapwiekte uit zijn dorre schel.
Zie, daar wiegt het, zie, daar zweeft het,
Aardse damp en druk ontvlucht;
Hoger vliegt het, hoger leeft het,
Zat gespeeld in lager lucht.
Voedster, droog de natte wangen,
Tuur niet op de dode pop,
Blijf niet aan het webje hangen:
't Vlindertje is niet weer te vangen:
's Hemels englen vingen 't op.


Wien Neerlands bloed

Wien Neerlands bloed in de aders vloeit,

Van vreemde smetten vrij,

Wiens hart voor land en koning gloeit,

Verheff' den zang als wij:

Hij stell' met ons, vereend van zin,

Met onbeklemde borst,

Het godgevallig feestlied in

Voor vaderland en vorst.

De Godheid, op haar hemeltroon,

Bezongen en vereerd,

Houdt gunstig ook naar onze toon

Het heilig oor gekeerd:

Zij geeft het eerst, na 't zalig koor,

Dat hoger snaren spant,

Het rond en hartig lied gehoor

Voor vorst en vaderland.

Stort uit dan, broeders, eens van zin,

Die hoogverhoorde kreet;

Hij telt bij God een deugd te min,

Die land en vorst vergeet;

Hij gloeit voor mens en broeder niet

In de onbewogen borst,

Die koel blijft bij gebed en lied

Voor vaderland en vorst.

Ons klopt het hart, ons zwelt het bloed,

Bij 't rijzen van die toon:

Geen ander klinkt ons vol gemoed,

Ons kloppend hart zo schoon:

Hier smelt het eerst, het dierst belang

Van alle staat en stand

Tot één gevoel in d'eigen zang

Voor vorst en vaderland.


Bescherm, o God! bewaak de grond,

Waarop onze adem gaat;

De plek, waar onze wieg op stond,

Waar eens ons graf op staat.

Wij smeken van uw vaderhand,

Met diep geroerde borst,

Behoud voor 't lieve vaderland,

Voor vaderland en vorst.

Bescherm hem, God! bewaak zijn troon,

Op duurzaam recht gebouwd;

Blink' altoos in ons oog zijn kroon

Nog meer door deugd dan goud!

Steunt Gij de scepter, die hij torst,

Bestier hem in zijn hand;

Beziel, o God! bewaar de vorst,

De vorst en 't vaderland.

Van hier, van hier wat wensen smeedt

Voor een van beide alleen:

Voor ons gevoel, in lief en leed,

Zijn land en koning één.

Verhoor, o God! zijn aanroep niet,

Wie ooit hen scheiden dorst,

Maar hoor het één, het eigen lied

Voor vaderland en vorst.

Dring' luid, van uit ons feestgedruis,

Die beê uw hemel in:

Bewaar de vorst, bewaar zijn huis

En ons, zijn huisgezin.

Doe nog ons laatst, ons jongst gezang

Die eigen wens gestand:

Bewaar, o God! de koning lang

En 't lieve vaderland.



Ter uitvaart van Cornelis Loots
…..

De lof van Neerland volgt het lijk

Des dichters naar zijn laatste wijk,

…..
Voor mij, wie lauwren strooien kom',

Wie zangen van de snaar moog' dwingen,

Ik heb geen kracht tot lofliedzingen:

Een maalstroom van herinneringen

Drijft rustloos me in zijn wieling om.

Waar zijt gij, wuftverzwonden jaren,

Gij leeftijd van genot en vreugd,

Zo menigmaal herroepen jeugd,

Toen vonklend bloed mij dreef door de âren;

Toen kunstmin, eerzucht, liefde en lier,

Om strijd mijn volle ziel ontgloeiden,

Toen bloemen aan mijn voeten bloeiden

En voor mijn slapen de eerlauwrier;

Toen vriendschap haar fluwelen keten

Verlokkende om mijn aanzijn vlocht,

En 't jeugdig hart, zo ligt verknocht,

Met broederbanden, nooit vergeten,

Zich hechten en omstrenglen mocht?

Hoe heugt ge mij, vervlogen dagen,

Toen de eerkroon, die te schittren hing,

Voor 't eerst mij 't bruisend bloed beving,

En ik, het renperk ingeslagen,

Een lauwertak zocht weg te dragen,

Maar - meerder dan ik hopen kon -

Een hartvriend bij de lauwer won!

Gij waart het, wakkre tegenstander,

Rechtschapen Loots, die, na de strijd,

Het eerst de band vlocht voor altijd,

Die sinds ons hechtte d'een aan d'ander;

Gij schaamde u niet, in wreevle waan,

Gij, man, in al de kracht van 't leven,

De drieste jongling lof te geven,

Die 't gretig oog had durven slaan

Naar d'eerkrans, voor uw hoofd geweven. -

Waarheen, waar vlood uw wellust heen,

Gij toverkracht van zang en snaren,

Die mededingers, als wij waren,

De broederharten sloot aaneen?

Waar zijt gij met uw vreugd gevaren,

Gij, uren, al te snel van vlucht,

Nog menigwerven nagezucht,

In weerwil van zo vele jaren? -

Nog dool ik, in mijn mijmring, vaak

Door zo veel zalige avondstonden,

Die telkens ons al meer verbonden

Door geestgenot en zielsvermaak:

Geneugten, bovenaards van smaak,

Maar wuft als al het aards verzwonden!

Nog dool ik... Doch ontvlied mij, vlied,

Getrouw geheugen met uw beelden!

Herinring van zovele weelden,

Verstrooi mij in mijn weemoed niet.

De stam ligt neer, en ook de wingerd,

Die zwak en krachtloos, en met schroom

Zich in zijn armen had geslingerd,

Viel met de neergeworpen boom.

De nauwe band is losgesprongen,

De band van kunst- en broedermin;

De man kromp tot een grijsaard in:

Zijn schorre keel was hees gezongen;

Zijn broos omkleedsel brokkelde af,

En - Amstels dichter zonk in 't graf.

De jongling, langs hem opgeheven,

Zoo trots eens op een steun als hij,

Zag reeds de zomer lang voorbij:

Het najaar plondert reeds zijn dreven;

De sneeuwvlok stuift hem reeds door 't haar...

Een wenk... dan is zijn winter daar.

Een wenk... men hoort zijn uitvaart luiden:

De graver werpt ook hem een spa

Met aarde en zand ten reisgroet na;

Misschien wordt ook een handvol kruiden,

en bloemblad, op zijn zerk gestrooid -

Wellicht een traan... meer vroeg hij nooit.

Daar liggen man en jongling beiden,

Verkild, verbrokkeld evenzeer,

Door jaren nu niet meer gescheiden,

Door kunst nu niet verbroederd, neer.

Wat was een adem min of meer -

Een span wat korter of wat langer,

Een hoger lof voor Amstels zanger,

Voor Rottes dichter minder eer?..

Zij slapen beiden. Wie nog waken,

Herinren zich somtijds, wellicht,

De zangers van 't verouderd dicht,

Dat eens hen 't jeugdig hart deed blaken,

Ontgloeien deed voor regt en plicht,

En 't valse en vreemde deed verzaken...

Och! hen ook dekt weldra de nacht;

Welras vergrijzen ook hun neven,

En door een verder nageslacht

Wordt aan geen zangers meer gedacht,

Wier naroem eeuwenlang zou leven...

't Is alles ijdel, schijn en spel,

Het kleuren van een waterbel,

Het glinstren van het schuim der golven:

De zeepblaas knapt en scheurt van een,

De baar wordt in de baar bedolven;

Het schittrendst vliedt het snelste heen;

Gewrochten van 't ontwakend heden

Zijn morgen puinen van 't verleden...

Een rook, een stofwolk zijn ze alleen.

…..