HERZBERG, Judith


Een kinderspiegel

'Als ik oud word neem ik blonde krullen

ik neem geen spataders, geen onderkin,

en als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben

dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond

alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen.

Ik ga nooit liegen of bedriegen, waarom zou ik

en niemand gaat ooit liegen tegen mij.

Ik neem niet van die vieze vette

grijze pieken en ik ga zeker ook niet

stinken uit mijn mond.

Ik neem een hond, drie poezen en een geit

die binnen mag, dat is gezellig,

de keutels kunnen mij niet schelen.

De poezen mogen in mijn bed

de hond gaat op het kleedje.

Ik neem ook hele leuke planten met veel bloemen

niet van die saaie sprieten en geen luis, of zoiets raars.

Ik neem een hele lieve man die tamelijk beroemd is

de hele dag en ook de hele nacht

blijven wij alsmaar bij elkaar.'


Daglicht

Uit de chaos van lakens en

voorgevoel opgestaan, gordijnen

open, de radio aan, was

plotseling Scarlatti

heel helder te verstaan:

Nu alles is zoals het is geworden,

nu alles is zoals het is

komt het, hoewel, misschien

hoewel, tenslotte nog in orde.


Vraag

Hoe is dat zo gekomen
Van altijd blijven slapen
Tot nooit meer willen zien?


Bevrijd

Toen hij na jaren
uit het gevang was vrijgelaten
heeft hij een zelfportret gemaakt
waarop de ogen zijn gesloten.
Waarom? Werd hem gevraagd.
…..
En wie zijn wij en wie
ben ik met mijn beperkt
begrip voor deze blinde blik?


Liedje

Lieg alsjeblieft niet tegen me

niet over iets groots niet over iets anders.

Liever hoor ik het vernietigendste dan dat je liegt

want dat is nog vernietigender.

Lieg niet over liefde

iets dat je voelt of iets dat je zou willen voelen.

Liever word ik bedroefd dan dat je liegt

want dat is nog bedroevender.

Lieg niet tegen me over gevaar

want ik voel toch je angst

en wat ik gewaar word dat is waar

of ik ken je niet en dat is nog gevaarlijker

Lieg niet tegen me over ziekte

liever kijk ik die diepte in dan dat ik mij verlies

in één van jouw lieve verzinsels

want daarmee verlies ik mij dieper.

Lieg niet tegen me over sterven

want zolang we er nog zijn vind
ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt

erger en zo veel doder.


Vader en zoon in hevige regen

Je zoon op je schouders.

Boven hem je paraplu

een lopend torentje

In regen van nu.

Zelf wees geweest

en wees gebleven

zit je daar zelf

op schouders

van ouders, zelf

in de vorm

van een zoontje,

en boven de hoofden

een ronde en kleine

maar troostende droogte.


Het volle leven

Zullen we

zei ze

samen

in een groot bed

in een hotel-

kamer

gaan liggen

met pyama's

aan en

dan de knecht

taart

laten brengen?


Beroepskeuze

En toen ze vroegen wat ze later wilde worden

zei ze 'Graag invalide' en zag zich al,

benen onbeweeglijk in bruin-geruite plaid

door toegewijde man en bleke zonen

voortgeduwd, geen zegel zelf te plakken,

geen brief te schrijven, geen reis te maken.

Dan zou ze eindelijk echt vrij zijn

zo treurig kijken als ze wou, in winkels

voor haar beurt gaan, bij optochten

vooraan staan, geen mooie kleren aan

en elke avond zachtjes snikkend

zou ze zeggen heus niet om mij

maar om die last voor jou.

En beide zonen zouden altijd

bij haar blijven, hun leven

aan haar wijden en nooit

zou haar iets overkomen,

nooit, nooit zou ze slijten.


Toegift

Natuurlijk haal je liever iemand uit het water

die nog te redden is. Maar stel dat hij nog leefde

wat hadden we dan voor hem kunnen doen. Hem vragen

waar zijn wanhoop op berustte, hem zijn geliefde

weer terugbezorgen, of zijn werk, of zelfvertrouwen?

Nu kunnen we een heel klein beetje rouwen

niet eens om hem, omdat we hem niet kennen,

maar uit een vaag gevoel van menselijk fatsoen.

De bijna-liefde, bijna aandacht die hij straks nog

meekrijgt in zijn kist was misschien nét dat

kleine beetje dat hem had kunnen redden,

dat hij bij leven heeft gemist.