VAN WYK LOUW
|
of iets die blanke stilte stoor waardeur ons siele eensaam gaan, veryl soos wolkies voor die maan –.
kan jy, kan jy my woorde hoor?”
en nie die bitter heugenis. wat uit my eie hart nog spreek;. weet ek dat wat die vlak hier breek,
die rimpeling van jou woorde is?”
verlang ek nog na sekerheid, dat al sou liefde nie verwaai soos stoffies wat die winde saai
uit in die sterre-eensaamheid.”
is my eenselwigheid verskans, en alle bron van fluistering wel uit die diepste en laaste kring
van eie waterheldere glans.”
waarin my siel verwilder is, oor alle afgrond wat ons skei, ’n teken dat daar iets nog bly
tot smettelose gedachtenis.”
waar vreemde laaste sterre dwaal, is elk in God so uitgestort dat hier geen smart tot teken word
waar elke deur alle dinge straal.”
wat my nou van jou wese skei, deur alle duister sal ek tas tot ek jou bloedwarm voel en vas
en indrink soos ’n drank in my.”
’n verre bewing, bo die kim van hierdie blanke stil bestaan, waar ek my grote Godsweg gaan
verlore tussen lug en kim.”
|
kan iets de blanke stilte storen waarin onze zielen eenzaam gaan, verijld als wolkjes voor de maan -,
kan jij, kan jij mijn woorden horen?”
en niet de bittere heugenis die uit mijn eigen hart nog spreekt; weet ik het of wat ‘t vlak hier breekt,
de rimpeling van je woorden is?”
verlang ik nog naar zekerheid, dat al zou liefde niet verwaaien als korrels die de winden zaaien in de sterren-eenzaamheid.”
is mijn eenzelvigheid verschanst, en elke bron van fluistering welt uit de diepste en laatste kring
van eigen waterheldere glans.”
waarin mijn ziel verwilderd is, over elke afgrond die ons scheidt, geef teken dat daar iets nog blijft
tot smetteloze gedachtenis.”
tot vreemde laatste sterren gedwaald, is elk in God zo uitgestort dat hier geen smart tot teken wordt waar ieder door alle dingen straalt.”
die me nu van je wezen scheidt, ik om door alle duister op de tast tot ik je bloedwarm voel en vast
en indrink als een drank in mij.”
een verre beving, boven de kim van dit blank stil bestaan, waar ‘k mijn grote Godsweg zal gaan
verloren tussen lucht en kim.”
|
|
en sterwe is swewe en swerwe tussen blydskap se wolke en see van die smart; iets van die vuurvlieg, iets van die ster, en stilte en dood lê weerskant
soos die horison daar ver.
|
en sterven is zweven en zwerven tussen wolken van blijdschap en zeeën van smart; iets van de vuurvlieg, iets van de ster, en stilte en dood aan weerskanten
zoals de einder ginds ver.
|