Download document

HADEWIJCH / Heilwige BLOEMARDINNE (?)


Al droevet die tijt ende die vogheline

Al droevet die tijt ende die vogheline,

Dan darf niet doen die herte fine

Die dore minne wilt doghe pine.

Hi sal weten ende kinnen al

- Suete ende wreet,

Lief ende leet -

Wat men ter minnen pleghen sal.


Die fiere, die daer toe sijn ghedeghen

Dat si onghecuster minnen pleghen,

Si selen in allen weghen daer jeghen

Stout sijn ende coene,

Ende al ghereet te ontfaen

Si troest, si slaen,

Van minnen doene.


Der minnen pleghen es onghehoert,

Als hi wel kint dies hevet becoert,

Want si in midden den troest testoert.

Hine can ghedueren

Dien minne gheraect;

hi ghesmaect

Vele onghenoemder uren.


Bi wilen heet, bi wilen cout,

Bi wilen bloede, bi wilen bout:

Hare onghedueren es menichfout.

Die minne al maent

Die grote scout

Haerre riker ghewout

Daer si ons toe spaent.


Bi wilen lief, bi wilen leet.

Bi wilen verre, bi wilen ghereet:

Die dit met trouwen van minnen versteet,

Dat es jubileren:

Hoe minne versleet

Ende omme veet

In een hanteren.


Bi wilen ghenedert, bi wilen ghehoghet,

Bi wilen verborghen, bi wilen vertoghet.

Eer selc van minnen wert ghesoghet

Doghet hi grote avontuere,

Eer hi gheraect

Daer hi ghesmaect

Der minnen natuere.


Bij wijlen licht bij wijlen zwaar

Bij wijlen donker bij wijlen klaar

In vrije troost in bedwongen vaar*

In nemen en in geven

Moeten de zinnen

Die dolen in minne

Altoos hier leven.

*vaar = vrees


(bewerking Z. DE MEESTER)



Alle dinge

Alle dinge

Zijn mij te inge

Ik ben zo wijd

Om een ongeschepen

Heb ik begrepen

In eeuwige tijd.


Ik heb ’t gevaan.

Het heeft me ontdaan

Wijder dan wijd;

Mij is te inge al el*;

Dat wette wel,

Gij die ook daar zijt.


Men is vrij

In dat nabij

Ongescheiden;

Daarom wil Hij

Dat ‘t alzo zij

Met ons beiden.


Gij moogt zijn erre

die nog achter verre

in dat inge zijt

en te groter vromen

niet voort zijt gekomen

in dat wijde wijd.


Want in dat wijde

is men blijde

in hope zo groot,

dat men daar altoos

schijnt zorgeloos

van eeuwige nood.


*Al het andere


Lied 17

Dit nuwe jaer es ons ontstaen.

Dies si god ghebenedijt.

Hi mach gherne den tijt ontfaen

Die van minnen hevet delijt,

Ende die dan kint in sinen sinne

Dat hi pine om hoghe minne

Gherne wilt doghen in allen tijt.


In allen tiden moet men doghen

Die hogher minnen dienen sal,

Ende sinen dienst in minnen hoghen,

Sal hi van hare hebben gheval

Ende sal hi die natuere bekinnen

Daer die minne in mint met minnen,

Die hem sin ende herte stal.


Nuwe tijt ende nuwe minne…

Dat wondet beide in enen gront.

Dat ict over nuwe bekinne,

Dat heeft mijn herte nu ghewont:

Dat die edele figuere

Verborghen in hare subtile natuere

Vore ons es so langhen stont.


Die nuwen tide in minnen diende

Dat scene nu harde nuwe sake.

Want men vint nu lettel liede

Die staen na rechter minnen smake.

Want den wreden vremden blivet verholen

Hoe mi mijn herte hevet verstolen

Die tijt daer ic altoes na hake.



De voghelen hebben lange geswegen

De voghelen hebben lange geswegen

Die blide waren hier te voren

Hare blijscap es gheleghen

Dies si den somer hebben verloren

Si souden herde saen gesegghen

Hadden sine weder ghecregen

Want sine hebben vore al vercoren

Ende daertoe werden si gheboren.


Ic swighe van der voghele clage

Haer vroude haer pine es saen te gaen

Ende claghe dat mi meer meshaghe

Die minne daer wi na souden staen

Dat ons verweghet haer edele waghe

Ende nemen vreemde na ghelaghe

Sone mach ons minne niet omvaen

Ay wat ons nederheit hevet ghedaen

Wie sal ons die ontrouwe verslaen.?

…..

Minne

Dat suetste van minnen sijn hare storme;

Haer diepste afgront es haer scoenste vorme;

In haer verdolen dats na gheraken;

Om haer verhongheren dats voeden ende smaken;

Hare mestroest es seker wesen;

Hare seerste wonden es al ghenesen;

Om hare verdoyen dat es gheduren;

Hare berghen es vinden alle uren;

Om hare quelen dat es ghesonde;

Hare helen openbaert hare conde;

Hare onthouden sijn hare ghichten;

Sonder redenne es hare scoenste dichten;

Hare ghevangnesse es al verloest;

Hare seerste slaen es hare suetste troest;

Hare al beroven es groot vromen;

Hare henen varen es naerre comen;

Hare nederste stille es hare hoechste sanc;

Hare groetste abolghe es hare liefste danc;

Hare groetste dreighen es al trouwe;

Hare droefheit es boete van allen rouwe;

Hare rijcheit es hare al ghebreken.


Noch machmen meer van minnen spreken:

Hare hoechste trouwe doet neder sinken;

Hare hoechste wesen doet diep verdrincken;

Hare grote rijcheit maect armoede;

Haers vele vercreghen toent onspoede;

Hare troesten maect die wonden groot;

Hare hanteren brinct meneghe doet;

Hare voeden es hongher; hare kinnen es dolen;

Verleidinghe es wijse van harer scolen;

Hare hanteren sijn storme wreet;

Hare ghedueren es in onghereet;

Hare toenen es hare selven al helen;

Hare ghichten sijn mere weder stelen;

Hare gheloeften sijn al verleiden;

Hare chierheiden sijn al oncleiden;

Hare waerheit es al bedrieghen;

Hare sekerheyt scijnt meneghen lieghen,

Dies ic ende menich dat orconde

Wel moghen draghen in alre stonde,

Dien de minne dicken hevet ghetoent

Saken daer wij sijn bi ghehoent,

Ende waenden hebben dat hare bleef.

Sint si mi ierst die treken treken dreef

Ende ic ghemercte al hare seden,

So hildicker mi al anders mede;

Hare ghedreich, hare gheloven

Daer met en werdic meer bedroghen.

Ic wille hare wesen al datse si,

Si goet, si fel: al eens eest mi.