FRANQUINET, Robert
Arc de Triomphe
De leugen snijdt haar marmeren symbolen
in het azuur der eeuwen
en in een overdaad van lofwerk en voluten
siert zij het knekelveld met bogen en coupolen...
en beitelt op de gouden carrousellen
de namen, die wij reeds als kinderen spelden,
van Caesars, Koningen en helden,
boven het massagraf, waarvan geen wetenschap
de dood in cijfers uit kan tellen.
In Memoriam Maurice Ravel
Wie huivert in 't azuur der waterklare nachten
en roept de sterren na langs curven van het dal?
Geen zeilenschip op zee draagt roekelozer vrachten,
geen pasgeboren lam blaat blanker in zijn stal.
Hij schrijdt vooraan en kranst zijn bandeloze leden
met druivenooft en sliert de slingers rond uw leest
en treedt op glanzend kruid naar gonzende gebeden
van 't wild gediert in 't lokkende foreest.
En aan de herfsten nestlen duiven in zijn haren,
van bloedrood lover is het zingende priëel
van wie te dwaas en droef naar waterbellen staren
en sterrenval verbeiden als een minnestreel...
en die verglijden in de wenende rivieren
van nevellicht en dralen bij de dauw
van gembergeur en loof en blauwgeworden flieren
en zwerven als een hert langs elke heuvelvouw.
Aangezicht
Bij de dorre pleinen van de voorstad
spelen de kinderen met zieke honden.
Het open hek heeft groen gehad
op zijn scharnieren, die éens draaien konden.
Seizoenen zijn hier doodgezwegen,
de zomer had geen gras, het najaar zonder rood
schuift zwijgend door de kleine stegen
en nergens geurt een tafel naar het brood.
…..