DANSER, J.G.


Grijs landschap

Het landschap ligt, een droom zo onbewogen,
Door 't ijle floers van dampen overtogen.
De dag is stil en fijne regen leekt
Wiens zoete ruising vage treurnis kweekt.

De bomen staan ontloverd en gebogen,
Hun zwarte takken grillig voor de hoge
En strakke hemel die, tot grijs verbleekt,
Geen milde zon of troost van blauwte breekt.

En hier en daar scheemren de lage daken,
Wier heerlijk rood fel en ondoofbaar praalt,
Als kleurge vlekken in het grauw verdwaald.

En zacht: het doet een mijmering ontwaken
Naar zoelte en jeugdig groen en broze fleur
En wuivend gras en tere bloesemgeur.


Het naakte meisje

Zij ligt, zo rijk in haar ontroerend naakt,

Zo argeloos, ontdaan van alle kleren:

Een kind niet radend wat het doet ontberen

En toch zo schoon, zo lieflijk en volmaakt.

Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt,

Wier broosheid zelfs het zonnelicht zou deren,

Bloeit haar lichaam: mild-rose voor de tere

En diepe grond die somberkleurig vlaakt.

Vreemd: haar figuur zo jong en fijn-gebouwd

Doet niet de wilde hartstochten opbruisen

Van wie haar zoele heerlijkheid aanschouwt.

Doch voert zijn denken naar een land van droom

Waar langs een weg de hoge bomen ruisen

En de avondlucht vervuld is met aroom.



Het Lichte Beeld


Als wij, na nachten loom van liefde, ontwaken

En onze droom verkwijnt in 't morgenlicht

Zal, lief, mijn hand uw naaktheid strelend raken,

Uw zachte leden en uw aangezicht.


En al de dagen naar wier stil genaken

Zo lang ons droef verbeiden was gericht

Zullen wij samen zoete vreugden smaken

En fluistrend gaan of mijmren, de ogen dicht.


En als de grijze schemeringen zijgen

Zullen wij door haar tederheid ontroerd

Ons baden in een wijde zee van zwijgen,


Totdat de nacht ons naar de sponde voert

Waar mijn verlangen tot uw lach zal nijgen,

Ons beider ziel door één geluk omsnoerd.



In den avond


Des avonds buigt mijn lome mijmring over

Naar haar, mijn lief, en naar haar stil gemoed:

Zo nijgt een boom soms wel zijn bronzen lover

Over het koele water aan zijn voet.


En ik word droef. Want derft mijn ziel de tover

Dier lieve stem die 't wrangst gemis verzoet

Dan welkt mijn trots en ben ik naakt en pover,

Alleen verschroeid door felle hartstochtgloed.


Dan troost mij niets en schrei 'k in bange klachten

De helse pijnen mijner angsten uit,

Dan streelt mijn smart de somberste gedachten,


Tot mij de slaap de brandende ogen sluit

Om eindelijk mijn wezen traag te omnachten

Met zware droom, verscheurd door geen geluid.