DEPEUTER, Frans


Paradise lost

Gezegend zij het huis. De wanden zijn getekend.

De paarden draven door de kamers. De stemmen

drukken sporen in de natte flanken. In glazen ogen

worden brood en melk gedeeld. En wordt gebeden.

En daar in de tuin met de verborgen kinderen

die roepen “Kom maar heks” en dan zwijgen,

roerloos als wandelende takken, en plots

hun lijf uitstorten en rennen, hijgen naar

de muur waarop zij driemaal bonzend met

hun vuisten slaan, en dan opnieuw: tellen,

schuilen, zoeken en rennen, rennen om de heks

steeds vòòr te gaan.


////////////////////////////////////////


Zo. Alles op z’n plaats, alles heeft zijn tijd

gehad. Niets is wat het was. Straks zullen

zij en hij vergelen in een plakboek, verguld

op snee, misschien. Straks zullen al deze

dingen worden vermalen tot as en schroot.

Straks zullen de kamers barsten van pure

overtolligheid.