TEN BERGE, H.C.


Maker en Model

ik beschrijf

een spiraal

naar het wit woordkristal

dat als laatste prijs wordt gegeven

ik hak

en schep

een wenteltrap

die treden

mist

zodat ik in mijn leegte stap

………………………en val


Tijd is

Je wilt het heden betrappen
terwijl het al niet meer bestaat.
Tijd is een passage, een gesloten
loket waar je steevast te laat -

Tijd is de vereffenaar.
Tijd heelt niets, want slaat weer
nieuwe wonden. Wat tot bloei komt
wordt door hem ontbonden.
Tijd is diep geaard, hij ruikt naar de seizoenen.
Een geur dunt uit, een maand verglijdt.
Hij nestelt zich in mest en fruit, een rozelaar, kastanjebladeren.
Tijd huist in een voorbije zomer, zeelucht en herinnerd meisjeshaar.
Hij schuilt in babyzalf, gedane liefde, een vervallen huid.

Tijd is een slak in tomeloze vaart. Voor kinderen
traag verlopend wordt zijn gang door niets gestuit
totdat je aan de zoom van bitterzoete wateren ligt opgebaard.


OCHTEND / HET GEBEUREN

Bijna winter. Spreeuw

bespiedt de lijsterbes

en steekt zich in de veren.

Berijpte snavels, dode vogels in de tuin.

Vroege vorst witselt

het veilig hout. Een koude hand

tast langs mijn huid.

As

bedekt het pad. Met zacht getik

verkilt de Norton

en wordt wit.


Eén en al landschap

Vroeg uit zijn landschap

geworpen leefde hij langzaam

maar altijd te vlug achteraf

De mythische plaats

was de brug

in het land, het licht

In de sloot waar de snoeken

toen sloegen-, de weg op een avond

met kikkers bezaaid

Een onweer hing vertraagd

boven 't woud, de klok der ursulinen

droeg over de weiden

Naar het violet van een verworden horizon;

de hitte nam niet af, hij lag

tussen hondsdraf en klaver

En kauwde op zuring

zonder te kijken maar zo

dat hij alles toch zag:

De eerste huivering

door ongeschoren velden;

lege bunkers

Waar men ijle kreten slaakte, hoge

sparren door de wind

gebogen over een half verscholen huis

Dit was de plek, daar

was de plaats waar hij las

wat hij later beleefde

Een hand op een knie

een klit in het haar

en haar fiets in het gras


Texaanse elegieën
…..
Was het

Op zo'n ongedwongen tuinfuif

Met whiskey en bittere vrouwen

En bier uit het vat;

Stond je daar niet

Licht gebogen tussen wasknijpers en lampionnen

In zo'n onbestemde stad?
…..


Geen delicatessen
…..
Je disgenoten hebben het verknald.

Niemand houdt zijn feestprak binnen.

Terwijl men braakt en krimpt of adem hapt,

heeft mevrouw zich niet meer in de hand.

Ze gaffelt, smult en smakt, zienderogen

raakt ze buiten zinnen.

Als de schaal is leeg gelepeld ligt ze naakt,

verteerd door liefdebrand,

op het bevlekte linnen voor jou uitgestald.