DE MEESTER, Zaj
Requiem voor een ekster
De Japanse kerselaar bloeit charmant:
de winter galoppeert door ’t pierenland,
jij ligt op ’t pad galant, je pootjes staan
stijf omhoog, je gladde lijf voelt warm aan.
Je ogen voorgoed gedoofd, sjampetter,
geen huppelsprongen meer, weg geschetter,
blauwzwart-witte, vranke rakker,
je wordt nooit meer, nooit meer wakker.
Op een zacht bed van blad en mos
dek ik je onder in het bos.
De wenende wijsgeer
En alles waakt en alles droomt,
en alles wemelt, alles stroomt,
en alles kraakt en gaat kapot,
en alles smaakt naar dood en rot,
en alles knettert, alles brandt,
en alles staat in nauw verband,
en alles dringt en alles groeit,
en alles wringt en alles vloeit,
en alles gaat ooit verloren,
en alles wordt weer geboren,
en alles wordt donker later,
en alles is vuur en water,
en alles wankelt, alles woedt
en herbegint en da’s maar goed.
Canto ergo sum
Gedichten kunnen niet vergaan,
want ze worden ergens verwacht,
geleid door muziek van de sterren
en het zilveren licht van de maan.
Hun akkoorden dansen fier,
op ’t Wijde Web en op papier,
als lampionnen in de nacht.
(met inbreng van Fredy SCHILD)
Wat telt
Kleine dingen blijven bestaan,
de rust van ruisende populieren,
de kleur van boterbloemen en van groenend gras,
de geur van bos na lenteregen,
een lach, een blos op meisjeswangen,
maar ook de warmte van haar naam,
de kinderhand achter het raam,
de traan die laat verstaan:
ik zal er zijn
Verhef de harten
Wij mensen schreeuwen onze woede uit
tegen het verval dat het einde inluidt.
Want wat ziet het dier na de daad ?
Ruikt het de doodsslaap die komen gaat ?
Herinneringen vervagen, vergaan.
Geen steen blijft op de ander.
Onze tranen zijn natte sterren
Die hoog in de hemel staan.
De Kilimanjaro fluistert
Ik ben het Dak der Wereld,
Ik zie mensen mieren in het woud,
de loden zon, miljoenen jaren oud.
De stoffige savanne luistert
als Ik weer eens schreeuw.
Ik ben de Man van Sneeuw,
Ik zie moeras en luie leeuw,
een rottend kreng, rood zand,
neushoorn, wrattenzwijn, olifant,
Ik zie gier, giraf en wildebeest.
Ik ben de Kiliman,
hoe dichter jij komt,
hoe verder Ik ben.
Ik ben de Boze Geest,
Mij bereik je niet, naar Mij
is nooit een weg geweest.
Brussellose
Mijn taal is ‘t huis waarin ik woon,
de huid waaruit ik nooit vervel,
het anker dat me werd geworpen.
Mijn taal is de oude kathedraal
waar ik gefluister hoor van doden,
en vergader met verlaten goden.
Mijn taal is mijn adem en bestaan,
de stroom van woorden in mijn droom
waarop ik zwalk in een lege oceaan.
Mijn taal is ‘t levende verhaal
van wat ik denk en vagelijk vermoed,
de warme schoot die mij voldoet.
Mijn taal ben ik, zonder taal
raak ik onder de voet, ik
vergeet mezelf, faal en bloed.
Steiner
Wanneer waarden en waarheid verdwijnen,
Wordt de wereld gered door schoonheid,
Door woorden in ons geheugen geprent.
We wachten dan op de stilte waarin
Deze woorden gedachten verwekken
Als schilderijen vol licht en talent.
Het klinkt als muziek in de oren,
Maar in onze gedachten zijn we
Verslaafd aan kennis en macht.
En dan vermaledijden we de stilte na
Kwetsende woorden, we verwensen
Die woorden, ze worden verkracht.
Haiku
In volmaakte V
scheren eenden in de zon
over laag water
Van achter de schutting van Vandeputte (1977 )
De snelweglampen branden,
dromend hangt de Durme* stil.
Het struikgewas – of zijn het bomen ? –
beloert me vanuit alle hoeken.
Ik kijk uit op een plezante plaats, een kleine oever
en hoor het plonzen van de eenden.
Mijn hoofd is leeg en in de donkerblauwe hemel
pinkelen twee sterren.
De beiaard van daareven klinkt niet meer,
de stad en ik zijn gans alleen.
Het bochtige jaagpad grijnst en denkt:
zó zou de wereld moeten sterven.
*bijrivier van de Schelde
Naar Wormelaar: idylle
In de friste van de morgen
streelt de mei-zon mijn gezicht,
onder witte bloesemwolken,
zijn alle tinten groen en licht.
Wind ritselt door de takken,
boterbloemen, koeienvlaaien,
op Nayakker krijsen kraaien
en een ooievaar wiekt rond.
Zo is het nu, zo was het vroeger.
Stil staat de tijd tijdens mijn tocht.