VAN LOENEN, René
Maria in Rosscarbery*
Geschonden is uw voorkomen, geschonden
uw gelaat, door dieselhuidvraat aangetast,
uw neus half weggeteerd, uw ogen dof en desolaat.
O Lieve Vrouwe van de straat, hoe staat het
met uw zoon? Wordt hij nog wel gekend
in deze stad, vereerd in deze streken?
Straks valt u uit elkaar, worden uw brokstukken
bijeengeveegd. O Lieve Moeder van de goot,
is het dan allemaal voor niets geweest,
uw moederschap, zijn dood?
Ierland, Cork*
Schoolplein
Minder uw vaart! gebieden mij de borden.
Dat doe ik, niet alleen omdat het moet.
Zo stapvoets rijdend zie ik hem pas goed:
mijn oude school. Wat is ervan geworden?
Ik hoor en zie een uitgelaten horde,
de juf en meester die hun ronde doen
van boom tot boom – het is nog net als toen –
en straks muteert de chaos weer tot orde.
Wel is er een verdieping bij gekomen
en is de fietsenstalling uitgebreid.
Maar altijd blijft dit plein onder de bomen
een plek van kleurrijke saamhorigheid,
al worden juist twee vechtjassen gescheiden
nu toeteraars mij manen door te rijden.
Teatro olympico
De straten hebben zoveel diepte als je ogen
reiken. Het frontpaneel weet van geen wijken
maar wat een stad moet lijken verbergt
een wereld van verschil.
Toch moet een mens er kunnen leven
en achter elke zuil kan iemand schuilgaan:
een charlatan, een femme fatale,
een mensensmokkelaar, een grensbewaker,
een liefdezuster of de nachtportier.
Eenmaal weer buiten zie ik de ober staan
die ik van meet af aan al niet vertrouwde.
Hij doet nu net alsof hij mij niet ziet.
Zo word je dus voortdurend
voor de gek gehouden.
Heras
Het bordje hangt er nog: Kwekerij Schoots.
Met kettingen vergrendeld is het toegangshek.
Achter het gaas verdringen zich de struiken
en de bomen. Ze stonden eerst zo losjes
in de grond van nieuwe tuinen stil te dromen,
te wachten op transport. Nu happen ze naar
licht en lucht. Het gaat er zo genadeloos
aan toe en nergens zijn er paden meer
om hier nog levend uit te komen.
Salomé / Dans
Mijn vader deelt mijn moeder met mijn oom.
Twee broers en één ervan is jarig. Dans!
zegt de jarige. Ik dans. Ik dans de hele feestzaal
door; steeds wilder en steeds schaamtelozer.
Als ik ben uitgedanst en op zijn schoot beland
begint oom-koning mij de sterren in te prijzen:
jij, bloedmooi meisje, vraag me wat je wilt,
mijn halve koninkrijk ligt aan je voeten.
Hij maakt je maar wat wijs, fluistert mijn moeder.
Hij is ver heen. Je moet iets vragen wat je handen
kunnen dragen. Een zedenprekershoofd is al genoeg.
Ik mag mijn moeder geven wat zij vroeg:
een hoofd dat niets meer zegt, in feestgedruis
verstomd en bloedend op een schaal gelegd.
Ik ben
Het eerste licht raakt Jacob aan.
Er is een lange weg te gaan.
Maar waar geen reisgenoot meer is
behoudt een naam betekenis:
Ik ben.
De naam die afdaalt in de nacht,
die in een droom op Jacob wacht.
Ik ben het woord dat naar u taalt,
u voorgaat en u achterhaalt.
Ik ben.
Hij is op deze plaats geweest.
De schepping ademt nog zijn geest.
Zelfs in een steen weerklinkt zijn naam,
de kracht die mensen op doet staan:
Ik ben.
De wandeling
Als mieren tussen veldgewas
zijn wij een peloton op zoek
naar het begin.
Manshoge varens strelen handen
en gelaat. De gids gaat ons
vooruit, tussen versperringen
van braam en berenklauw slaat hij
een nauwe doorgang.
Wat zich gewonnen geeft
hertstelt zich gaandeweg
als speling der natuur.
Dan staan wij aan de voet
van het heelal en oog in
oog met wat ons zwijgend
uit de aarde riep.