OPPERMAN, D.J.


Nagwaak by die ou man

Die wind waai waar die otter blink die kuil

verlaat en teen grasdrifsels snuif en huil,

fluit uit spelonke van die nag en ruis

egalig deur basbome om die huis,

maar tussen balke en vaal mure brand

‘n kersie in die kamer stil eenkant

oor sy beroerte-liggaam, soos ‘n maan

oor stukke seilskip teen ‘n kaap vergaan,

waar ander strome aan die wrakhout roer

en weg van wind-omwaaide rotse voer.
…..
Maar wind sal waai, ’n otter blink sy kuil

verlaat en teen grasdrifsels snuif en huil,

die lanp sal oor my liggaam brand, ’n maan

oor stukke seilskip teen ’n kaap vergaan,

en uit my sal die jongeling op die strand

hom vind waar bosse van ’n nuwe land

waaroor die wind nog waai, die weerlig vleg,

en teen die tier sal hy die stryd besleg

maar weet ons voorvaders met ruie baard

die streke van die gees bly ongekaart.