VAN ZEVECOTE, Jacob


Rei van gevluchten uit Vlaanderen (uit “Belegh van Leyden”)

Wat stat, wat velt, wat vremde lant

Wat bos of onbekenden kant

Sal ons een vaste wooning geven,

Daer wy verlost van moordery,

En van de Spaensche tyranny

Met ruste sullen mogen leven?

Tsy daer de son het dorre velt

Van d’Africaesche rijcken quelt,

En voert haer peerden naest de landen,

Daer Pales noyt yet groens en vint,

Daer ’t heete sant den koelen wint

Zijn sachte pennen doet verbranden.

’t Sy daer den winter trager gaet;

Daer zelfs de zee geketent staet,

En eeuwichlick met ijs gebonden,

Int rycke van den droeven nacht,

Daer Ceres noyt noch Bacchus lacht,

Daer geen genuchten sijn gevonden.

Daer geenen Tytir schapen weyt

En t’ongenadig hert beschreyt

Van Galathea, zijn vriendinne,

Daer noyt het dertel lam en springt,

Daer noyt den Nachtegael en singt,

Beklagende zijn oude minne.

Tis eveneens waer dat wy gaen

Als wy den bloedigen Maraen

En al zijn tyranny ontloopen:

Als wy niet dag voor dag en sien

Soo veel onnoosel. vrome lien

Verbranden of aen galgen knoopen.

Een deel int machtig Britten lant

Sal aen den groenen Temschen kant

Zijn soete vader-stat vergeten.

Een deel sal by den Duytschen Rijn

Gerust en ongequollen sijn,

En van Maraenen niet meer weten.

Och! Leytsche maegt, die nu benout

Den wreeden Spaenschen hoop aenschout

Sich rontom uwe mueren wenden,

Wert ghy verlost eens uvt den noot

In uwen alderliefsten schoot

Sal ick mijn levens tijt voleinden.

Ick sal de soete Vlaemsche locht,

Die my in ’t leven heeft gebrocht,

En al mijn volck gewillich derven,

Voor u sal sijn het leste bloet,

Dat my bewaert en leven doet

Is ’t dat ick mach uw’ borger sterven.

Ick sal uw’ cyngels, die soo net

Met hooge boomen sijn heset

Daer ghy me trotst all’ander steden,

Ick sal de tuynen, die gelaen

Vol alderande vruchten staen

Gedurich dag voor dag betreden.

Uw’ huysen die soo schoone syn,

De soete Zijl, den trotsen Rijn,

En nimmermeer beslijckte straten

En sal ick noyt om pracht of gelt,

Of yet dat aertsche sielen quelt,

Soo lang mijn leven duert verlaten.

Och hope die mijn herte voet,

En mijn benoude pijn versoet

Hoe vrees ick dat ghy vals sult wesen,

Hoe vrees ick dat die schoone stat

Verandert in een bloedig bat

Noyt mijn verdriet en sal genesen.

Baldeus heeft aen elcken kant

Zijn ongenadig volck geplant

In twee-en-sestich stercke schansen,

Niet een en mach daer in of uyt,

Den vyant al de wegen sluyt

Met roers met sweerden en met lansen.

De sterckten sijn de stat soo by

Dat de verkosen ruytery

Haer noyt en heeft te baet gekomen,

De dertich schuyten wel gelaen

Die uyt ter Goude sijn gegaen

Heeft haer de leytsmans slaep ontnomen.

Zy strijen metten lesten noot

Berooft van wijn, berooft van broot,

Den honger is in alle huysen;

Een yeder mach geduerich sien

Dat haer de alder-rijkste lien

Versaen met katten ende muysen.

De doot voegt oock haar kracht daer by,

Z’en laet noch mans noch vrouwen vry,

Z’en weet noch goet noch pracht te vieren,

Zy schiet int wilde sonder sien

Naer jonge volck, naer oude lien,

Naer ongespende teere dieren.

O lieve stat wanneer salt sijn

Dat ghy u sult verlost van pijn

Tot spijt van Spaignen weer opsteken?

Dat ghy u over den Maraen

Die sich wilt met uw’ bloet versaen

Kloeckmoedichlick sult mogen wreken?

Wanneer salt sijn dat ghy uw’ hooft

Van alle ciersel nu berooft

Gerustelick sult mogen hullen?

Wanneer sal toch de blijde faem

Met uwen onverwonnen naem

Al d’hoecken van de werrelt vullen?

Nu hoop’ ick eens, dan vrees ick weer,

Mijn wanckel hert gaet op en neer

Ten kan in een gepeyns niet herden.

Och lieve stat och mocht ick sien

Den vyant van uw’ mueren vlien,

En dat ghy mocht mijn voester werden!

Almachtig God die alle dinck

Keert ende drayt met eenen winck,

God Vader der bermhertigheden,

Aensiet uw’ volck, aensiet uw’ stat

Die op u heeft haer hoop gehat

Die nu soo swaerlick wert bestreden.

Den vyant dorstig naer het bloet

Daer hy zijn wreeden lust me voet

Proeft haer met valscheyt te bewegen;

Ontdeckt ô Heere zijnen gront;

Toont dat hy soet spreeckt metten mont

Maer dat zijn herte strijt daer tegen.

Belettet zijnen boosen raet,

Zijn tyrannijen en verraet,

En ongehoorde schellem-stucken:

En laet niet toe dat nu voortaen

Den ongenadigen Maraen

Zijn wreede daden meer gelucken.

En ghy mijn alderliefste stat

Al sijt ghy van ellenden mat,

En laet noch uwen moet niet sincken.

Den tijt sal komen noch hier naer

Dat ghy verlost van alle vaer

Met vreugt sult uwen druck gedincken.

Het Nederlant sal sijn te nou

Voor d’eere van uw’ vaste trou;

Daar Phoebus smergens komt geresen

En daer hy s’avonts slapen gaet

Sult ghy voor yeder volck en staet

Een voor-beelt van getrouwheyt wesen.

En hout van die belooften niet

Die u den valschen Spaignaert biet

Om u in zijn gewelt te krijgen,

Wilt ghy zijn vaste trou bespien?

Gaet Haerlem ende Naerden sien,

En Zutphen en salt oock niet swijgen.

Die op zijn trouwe stelt zijn hert

Verdient dat hy bedrogen wert,

En onder t’Spaensche jock gesmeten;

Want van te houden een verbont

Dat namaels hem niet aen en stont

En heeft den Spaignaert noyt geweten.

Den Spaignaert volgt de Turcken naer,

Soo lange duurt den eet by haer

Als zy profijt daer in sien steken.

Dit is alleen des Konincx sin,

Al dat hy sweert is om gewin,

En om gewin mach hyt oock breken.

Veel beter ist den lesten man

Te wagen tegen den tyran,

En voor zijn vryheyt doot te vechten,

Dan het vervloeckte Spaensche jock

En onverdragelicken block

Aen onsen vryen hals te hechten.

Ick houde vast en voor gewis

Dat hy geen oprecht mens en is

Al schijnt hyt mogelick te wesen,

Die niet veel liever eer en sterft

Dan hy den soeten vrydom derft

Die hem natuer heeft aengewesen.