ANONIEM – Het daghet inden Oosten


Het daghet inden Oosten

`Het daghet inden Oosten

Het lichtet overal;

Hoe luttel weet mijn liefken,

Och, waer ick henen sal.'

`Och warent al mijn vrienden

Dat mijn vianden zijn,

Ick voerde u uuten lande,

Mijn lief, mijn minnekijn.'

`Dats waer soudi mi voeren,

Stout ridder wel gemeyt.

Ik ligge in myns liefs armkens,

Met grooter waerdicheyt.'

`Ligdy in uws liefs armen?

Bilo, ghi en segt niet waer:

Gaet henen ter linde groene,

Versleghen so leyt hi daer.'

Tmeysken nam haren mantel

Ende si ghinc eenen ganck

Al totter linde groene,

Daer si den dooden vant.

`Och, ligdy hier verslaghen,

Versmoort al in u bloet!

Dat heeft gedaen u roemen

Ende uwen hoghen moet.

Och, lichdy hier verslaghen,

Die mi te troosten plach!

Wat hebdy mi ghelaten

So menighen droeven dach.'

Tmeysken nam haren mantel

Ende si ghinck eenen ganck

Al voor haers vaders poorte,

Die si ontsloten vant.

`Och, is hier eenich heere

Oft eenich edel man,

Die mi mijnen dooden

Begraven helpen can?'

Die heeren sweghen stille,

Si en maecten gheen geluyt;

Dat meysken keerde haer omme,

Si ghinc al weenende uut.

Si nam hem in haren armen,

Si custe hem voor den mont,

In eender corten wijlen,

Tot also menigher stont.

Met sinen blancken swaerde

Dat si die aerde groef,

Met haer snee witten armen

Ten grave dat si hem droech.

Nu wil ic mi gaen begeven

In een cleyn cloosterkijn,

Ende draghen swarte wijlen,

Ende worden een nonnekijn.'

Met hare claer stemme,

Die misse dat si sanck,

Met haer snee witten handen

Dat si dat belleken clanck.