Ich trage leicht an dem, was das Gericht

mir Schuld benennen wird: an Plan und Sorgen.

Verbrecher wär’ ich, hätt’ ich für das Morgen

des Volkes nicht geplant aus eigner Pflicht.

Doch schuldig bin ich anders als ihr denkt,

ich mußte früher meine Pflicht erkennen,

ich mußte schärfer Unheil Unheil nennen –

mein Urteil hab ich viel zu lang gelenkt…

Ich klage mich in meinem Herzen an:

ich habe mein Gewissen lang betrogen,

ich hab mich selbst und andere belogen –

ich kannte früh des Jammers ganze Bahn –

ich hab gewarnt – nicht hart genug und klar!

und heute weiß ich, was ich schuldig war…

Ik neem geen aanstoot aan wat 't gericht

mijn schuld zal noemen: plannen en bezorgen.

Een misdadiger zou ik zijn, had ik de Morgen

van het volk niet gepland uit éigen plicht.

Maar ik ben ánders schuldig dan u denkt:

had ik mijn plicht maar eer herkend,

had ik maar erger rampspoed zo benoemd,

ik heb mijn oordeel te lang afgeremd...

Ik klaag mezelf aan, kop in de kas:

ik heb mijn geweten lang bedrogen

ik heb mezelf en anderen belogen,

ik kende de hele weg van wee al vroeg,

'k heb gewaarschuwd, niet hard en klaar genoeg!

en vandaag weet ik waaraan ik schuldig was...

Vertaling: Z. DE MEESTER