STOCKENSTRÖM, Wilma
|
van die digkuns gruwel omborduur tot heldedade, in vierverdeelde kleure, skel wapperend. Met woorde word die huis van verraad behang. Met woorde die doodsvonnis gevel. Veral twyfel ek aan die pralende Woord verwring tot goue ontploffings van barokaltare en aasvoëltogas, die Woord wat die seën uitspreek oor sinisme. Woorde vang my in ’n kou en ek klou onderstebo aan die stafies soos ’n papegaai, protesterend in klank en kleur, vloekryk, magteloos. Woorde is rampe, rampe, rampe! Wys my ’n woord, ene, wat nie kul nie. Noem my ’n woord wat ek nie onmiddellik kaatsend sal nasê in die afstande tussen my en die ander, bollend toegerank met die doringdraad van woorde. In die begin was die ontsnapping, en bly dit steeds . |
heraldiek van de dichtkunst gruwel omturnen tot heldendaden, in vierdelige kleuren, schel wapperend. Met woorden wordt het huis van verraad behangen. Met woorden het doodvonnis getekend. Ik twijfel vooral aan het pralende Woord verwrongen tot gouden ontploffingen van barokke altaren en gierengewaden, het Woord dat de zegen uitspreekt over cynisme. Woorden vangen me in een kou en ik klauw ondersteboven aan de stok als een papegaai, protesterend in klank en kleur, vol vloeken, machteloos. Woorden zijn rampen, rampen, rampen! Wijs me een woord , één dat niet vals speelt. Noem me een woord dat ik niet meteen ketsend zal nazeggen in de afstanden tussen mij en de ander, versperd met de opge- bolde prikkeldraad van woorden. In ‘t begin was er de ontsnapping, en dat blijft altijd zo.
|