WADMAN, Anne
sa wreed brekt eltse dream oan grús, det wy him net forneare kinne, mar fij fen ljeafde en sûnder thús, mank skoaijersfolk en moardgespús mei lietsjes lâns de doarren rinne.
en fiele ús skoudere en forslein, mar kinne wy 't net langer hirde, den sjonge wy ús waerm refrein, ynmoedich ont de bittere ein, al scil 't forhúnd, forachte wirde.
bienbitich, rudich, rûch fen bird ús bonkerak lâns libbens skerne. En binn' wy siik fen 't eigen wird: wy skikke heukrich om 'e hird by Frâns Villon, Rimbaud, Verlaine.
oan divel, hel en swevelstank winskje w' ús faei bistean bisibbe. Mar as wy rymkje, o wiffe klank, den spiele wy ús sielen blank mei hwet oan reinens yn ús libbe.
mei 'n glimp fen dichterlik geny, as lêste fen Jins rynske ginsten: Meitsje ús in krûm poète maudit, ta eare fen de poëzy, de simpelste fen alle kinsten. |
Werd zo hardhandig omgebracht, Dat wij ons daaraan nooit vergooien, Maar schuw voor huis en liefdesnacht, Als kroost van een vervloekt geslacht Met liedjes langs de deuren schooien.
en voelen ons getrapt en klein, Maar kunnen wij ’t niet langer harden Dan zingen wij ons warm refrein Tot troost voor wie verbitterd zijn, Al zijn we zelf de meest gesarden.
Gehavend, schurftig, ruig van baard, Ons ziek karkas langs ’s Heren goten. En is ook dit ons niets meer waard – We schurken huivrig rond de haard Bij Frans Villon en zijn genoten.
Aan duivel, hel en zwavelstank Verdoen we toegewijd ons leven. Maar dichten wij, o broze klank, Dan spoelen we onze zielen blank Met wat nog zuiver is gebleven.
Ons, naast Villon en compagnie, Als laatste van uw milde gunsten: Maak ons een greintje poète maudit, Ter ere van de poëzie, De simpelste van alle kunsten.
|