HAMBIDGE, Joan
Onbegrypbare raaisel
My liefste, ek dra jou met my
saam op my paspoort, my instapkaart
na nuwe stede en ervaringe.
By elke doeanepunt word my siel
geëndosseer met herinneringe aan jou.
My liefste, jy dra my met jou
saam in beelde in jou daaglikse roetine
van opnames maak, foto’s neem.
Met elke roetinetaak word jou siel
gefotografeer met gedagtes oor my.
Ons dra mekaar onbegryplik en raaisel-agtig
saam van dag tot dag op verskillende kontinente
en ek sien jou mond – ‘n groot bloeiende wond –
en weet: na jou moet ek terugkeer –
terstond.
Vir wie skryf jy jou gedigte?
vir Johann de Lange
Vir woordfeeste waar, uitgestal
saam met ander “gewilde digters”,
jou optrede verydel word
deur laatkommers of feesgangers
op soek na iets beters
wat die deur oop en
toe laat konsertina?
Vir daardie geliefde wat nooit die gedig
oor jou hunkering en pyn
sal lees nie en net onthou
dat die bed immer haaks was?
Vir ’n vlymbekkige kritikus
’n byltjie aan't slyp
oor ’n onbetaalde rekening
op ’n ander plek en tyd?
Vir skoolkennisse van wie jy nóg die naam,
en nóg minder die bynaam kan onthou,
wat familiêre groete stuur
via ’n ander onbekende siel?
Vir jou pa aan die "ander kant"
wat in drome verskyn
aan jou oudste suster
in ’n blazer en das
en met woorde van vertroosting?
Vir jou ma wat jy versoek
om eerder nie die gedigte te lees nie,
sodat die pyn van ’n troostelose jeug
stiekem kan verbygaan?
Vir jou terapeut met wie jy laatnag-gesprekke
voer oor jou verknoopte psige
en wat jou aanmoedig om tóg aan te hou?
Vir jou vriend wie se kind
selfdood pleeg sonder ’n afskeidsnota?
Vir jou mededigters wat smaal
“die voorlaaste bundel was beter”?
Vir buitelandse digters wat ontsyfer
aan vertalings getransporteer
van een taal na ’n ander, immer in transito?
Vir jou susterskind
skrywend aan ’n opstel oor jou digkuns
timmer timmer laatnag?
L’envoi
Vergewe die wrang aanslag, liewe leser,
(en ’n gedig wat oop en toe konsertina)
keer terug na Auden, o amateur, en weet:
’n gedig laat niks gebeur!
/////////////////////////////////////////////
Ongerymdhede dring die dag binne
my shrink (soos my heiland) hoor my nie
my vriende versaak my
misverstande tussen my en haar
word woedende stiltes
die natuurskoon bedreig my
die oseaan woed 'n springgety
en 'n skip sukkel om oor die einder te verdwyn
en die here weet:
ek kan nie eers meer 'n fokken vers fabriseer nie
dus wag ek, geduldig,
voel die vesels van die vers
laat die dices weer val
draai die rymwoordeboek, speel Russiese Roulet
ongerymdhede in 'n vrye vers
praat van dae gevul met stiltes
my vriende en my shrink begryp nie meer
misverstande tussen my en haar stapel op
soos onbetaalde rekeninge
die natuurskoon pas nie in nie (dis geen natuurvers)
en 'n skip sukkel om oor die einder
van dié vers te verdwyn
en die oseaan bly immer magtig, wydgestrek.