KOENEGRACHT, Frank


Gedicht dat goed afloopt

Wanneer je ’s avonds laat in bed,
boek in je rechterhand, lul
in je linker de dingen op een rijtje zet
en constateert: nulkomma nul
heb ik bereikt; ’t is godverdomme net
alsof mijn huis is scheef gezet.
Of als je wakker wordt als een insect
en gele stroop uit al je wonden lekt
maar iedereen gewoon doet
en je groet en het goed
met je meent.
Als je verdroogd op zee drijft
en er is geen hoop meer maar slechts dorst
je laatste beker heb je trillende vermorst
en barsten schieten in de plank
wiens hoofd duikt er dan lachend uit het water
wie zegt er dan: zorgen zijn voor later?
Je vrolijke vriend Frank.


Een gezonde Hollandse jongen

Hoe ik er kwam ben ik vergeten

maar ik leunde over de rand

van een put en beschouwde de diepte.

Zeker is, dat het een stralende dag was,

maar onder in de put

was het zo duister

als in de reet van een kerkvorst

en lagen de wolken

als galblazen bijeen

terwijl aan de oppervlakte

van het water mijn gezicht

wiegde op zijn film van moleculen.

Het was wel mooi dat ik aldus

gestalte gaf aan de gedachte

dat men zichzelf moet zijn

in deze eeuw, maar mijn knieën

knikten.

Toen kwam jij in je witte Honda.


1975

Het waren mooie jaren toen

de geest woei op bijeenkomsten

tijdens andermans kantooruren

bij versterkte tot zeer versterkte muziek.

Mooie jaren, mooie jaren waarin

de neiging tot speelsheid

der werkende klasse

onomstotelijk werd vastgesteld.

Maar uit de ledige hemel viel

de ontzaggelijke stropdas.


Rug gebroken, verder goed

Het is hier absoluut niet pluis.

De buren lachen niet, er klinkt

geruis waarin ik gefluister meen

te horen over zeeschepen, woudranden,

bloemen, maar meestal blijk ik abuis,

en sta tot wanhoop van velen met mij

met een gezicht als een spade

uit het raam te turen.

Vergeving voor dit lied.

Vandaag ben ik mezelf haast niet.

Dat kan nog even duren.

Kanalen rijzen overeind, seizoenen

gaan met ratels langs de deuren,

verdronkenen kantelen in het riet.

Ik denk dat ik maar eens ga kuren

of doctor word in het sanskriet.


Amoureuze luchtvaart (1976)
…..
Zo vliegt de kist met middenstandszaad over

de tuintjes en de dochters, ooit nagelfijn geboren

voor de rijst maar nu

voor de met topspin geladen passie

van de Bumsenexpress. Bummm.
…..


Geen uitgang

Het is mij opgevallen dat er in dit huis

geen uitgang is. Zoekend naar tenminste

vensters dwaal ik door het feest.

De heer des huizes is van hout.

Hij kan daar niets aan doen maar zo ontwijken

toch de vele prachtige dames hem.

Er zijn ook bedienden vol sluimerende wijnen.

Er zijn ook zilveren danseressen.

Er heersen sluwe sferen achter de gordijnen

maar er is geen uitgang.

Geen uitgang naar de sterren buiten.

Drie vaders

Ik heb drie vaders.

De eerste zei nu heb ik je

laten studeren maar daardoor kunnen we

niet goed meer praten. Ik vergat hem.

De tweede zei kom maar, kijk

daar staan twaalf kromme perenbomen

onder de maan, het is feest,

daar zijn de meisjes. Hij vergat mij.

De derde zei hoe gaat het met u,

schrijft u nog gedichten? Geeft niet.

Dichters moeten soms lang zwijgen. U bent

dokter nietwaar, zou u eens naar mijn

zieke karper willen kijken? Hij heeft

een soort schimmel.

Dit zijn mijn drie vaders.

Epigram

Als je dood bent op een dag

blijven de lampen rustig in hun fittingen

en ook de wc kan je gewoon doortrekken.

Wel voorzichtig want

het vlottertje werkte al niet goed.

Alles doet het nog: bijvoorbeeld

de overdrijvende wolkenvelden

en de matige tot krachtige tijdelijk harde

tot zeer harde wind uit uiteenlopende richtingen.