BENS, Ivette


Zijn gezicht

Door de wolken zie je een gezicht

dra klaart er weer een nieuwe morgen

een zonnige dag met minder zorgen

maar zijn ogen blijven voor altijd dicht

Door de bomen zingt de wind zijn woorden

zijn aftershave geurt nog in de kast

je volgt hem blindelings, op de tast

mist de geluiden die bij hem hoorden

De radio drumt heel blij zijn lievelingslied

zijn onbezorgde lach echoot door de straten

je wil-net als vroeger- weer gezellig praten

en vervloekt de dag dat hij je achter liet


Lamento

Hij heeft oneindig liefgehad om al

die kleine dingen en vond geluk zo

heel gewoon maar nooit of nimmer

stond hij stil bij dit intens gevoel

van heel alleen en droefenis

wat moet hij nu beginnen

De dag ebt weg, de schemer glijdt

hij ziet de schimmen dolen

de beelden spinnen in zijn hoofd

haar geur sprankelt in zijn dromen

hij hoort, hij voelt, hij ruikt en huilt

het wordt een lange koude nacht

De ochtend kriekt, de dag klaart weer

lichtflitsen dansen door de kamer

ze spelen met zijn grijzend haar

toetsen haar lach op de foto

maar hij ligt stil, zo stram, heel kil

het hoefde echt voor hem niet meer

Zou je dan

Als ik de woorden niet meer

vinden kan, zal jij me dan nog

in je armen nemen en me

zeggen dat alles wel weer goed

komt omdat jij toch bij me bent.

Die me zo vaak hebt verwend

met al die kleine dingen.

De vertrouwdheid van mekaar.

Liefde die begon toen jij me zag.

Me niet meer missen kon.

Zal je dan mijn haren nog

steeds kussen en me sussen

als ik bang ben en verward.

De ouderdom me bij

mijn nekvel heeft gegrepen,

terwijl mijn hart nog voelt,

het allemaal zo goed bedoelt,

maar dementie pulverend

door mijn hersens woelt.