TRITSMANS, Marc
Het boek van de vader
Op zoek naar de wereld groef ik vastberaden
in zijn boekenkast en koos met grote zorg
op gewicht en geur, ook papier en bladspiegel
hadden hun belang. Ik las met honger
en begeerte, volgde de sporen die hij her en der
in potlood achterliet. Toen is hij doodgegaan en
heb ik het gered. In nog altijd even koningsblauwe
inkt hervind ik vandaag op het schutblad zijn geschrift
slechts naam en datum, maar ik zie voor mij de jonge
man die op deze dag net achtentwintig werd en van mij
zijn toekomstige zoon, nog geen vermoeden had.
Als een meteoriet uit vroegere warmere tijden
rust het boek van de vader hier nu schroeiend
in een hand die al begonnen is te lijken op de zijne.
Uitgesproken
praat met mij en doe dat
honderduit, vertel me zwijgend
waarover een leven gaat
hoeveel tederheid er nodig is
en adem gulzig tot het eind
spreek dit lichaam zonder
een spoor van schroom, spreek
het, spel het volledig uit
laat me duizelen breng me
in totale ademnood geef je
eindelijk helemaal bloot
Geen aanleg
Geen aanleg voor koetjes en kalfjes.
Te weinig geduld voor diplomatie. Wie
heeft het niet allemaal eerder geroken,
gezien en gehoord: de duistere walm
van lafheid en leugens, alle schijn-
bewegingen en machinaties, je eigen
gebreken en die van de soort. En dan
komt de kunst om de laatste bruikbare
toonaard te vinden en niet te verzinken
in dat o zo zalige, zwijgende niets. Want
natuurlijk is alles al eerder gezegd en
vertoond, maar nog levend al zwijgen
is wel de allerdoodste dood.
Gletsjerman
De hele wereld wil nu wel eens weten
hoeveel tanden hem ontbreken, hoe vaak
zijn kleren zijn versteld. Wat hij die
laatste middag heeft gegeten haalt men
ook wel even uit zijn maag. Zijn penis
is men in de drukte kwijtgeraakt.
Na vijfduizend jaar in de verstikkende
stilte van sneeuw en ijs knippert hij
even verdwaasd met de helblauwe ogen.
Sterft dan van schaamte een tweede maal.
Oom
bespaar mij voor altijd het geluid
van een telefoon op een vroege
ochtend en een vertrouwde stem
die zegt: hij is al koud en zijn huid
al helemaal blauw, domweg stil
gevallen zonder dat hij er zelf erg
in had, het hart van die stoere man
met wie ik gisteren nog voetbalde
en pas nu ik hem in leeftijd lang
achter mij heb gelaten, zie ik hoe
weinig jaren wij hier samen waren
maar hoe zijn misplaatste en nooit
te aanvaarden sterven mijn leven
sinds die dag in een wurggreep houdt