VLIJMINCKX, Geert
Tot u spreekt postuum flamboyant, Leopold Flam*
in een poel van verwarring op de wereld gezet
heb ik aan Spaanse griep beide broertjes dood
vreemde ledenpop houten eend in de bijt
zonder enig houvast in mijn donkerste nood
verroeste robot almaar rondjes draaiend
radeloze enkeling plavei ik het kronkelpad
hou ik mezelf met schrijverij voor de gek
en regenende kikkers maken de weg glad
in steekkaarten opgeslagen, in codes verbeest
vanbinnen gehavend, verdwaald en verdoofd
door withete wrok verteerde onrustige geest
de wrekende god bestaat alleen in mijn hoofd
door leeszucht gekweld, de leegte vullend
gebukt onder zielengeweld aan de grond
naar wat tederheid hunkerend verwond
spijt niet geleefd te hebben het volle pond
de Tikkende Tijd slaat toe met zoevende zeis
de verkrachte waarheid voor immer verkloot
de verknipte wereld woedt ijverig voort
en ik sjofele gejaagde wandelende Jood!
* Buchenwald nr. 48753
Buroticus
Verzonken loopt ie in gedachten,
met aktetas en dito bril, over het zebrapad.
De marmertrap van het Centraal Station
leidt terminaal naar wereldser regionen.
Gezeten aan zijn weids bureau
droomt ie verder, hij staart, hij mijmert
over zoveel onzin, zoveel traagheid.
Ravotten op 't fabrieksterrein
(1967)
Hier zit ik van geen mens gestoord, heel hoog en droog;
vanuit de gele cabine van de portaalkraan valt mijn oog
op een grijze woestenij betonbalken. Van de smalle leer
kom ik naar beneden, spring over stapels heen en weer.
Nee, ik ben niet bang. Op mijn knieën aangeland,
verbijt ik pijn, bedwing bergen kiezel en rijnzánd.
Hier op mijn stalen ros win ik 't verbeeld parcours,
want Eddy wint altijd, Eddy wint elk jaar de Tour.
Krop
Er is die schrei
heel diep in mij
die rauwe snik
die in mijn ik
soms op komt wellen.
Er is die schrik
dat ik die snik
die schrei in mij
die hese stem
niet lang meer tem.
Icarus
Dagen vol van vragen
over wat eenmaal was,
wachten in de nachten
op wat komen ging,
hij wou een vogel zijn
die echt vliegen kon,
met wassen vlerken,
naar de wijde horizon,
dat de noordenwind
hem meevoeren zou
op een wonderwolk
richting zuiderzon,
als in een gedicht,
weg van duister en
pijn, naar een plek
van kleur en licht.
De pelgrim
Hij wil zijn zoals Van Nijlen
en reizen door zijn hoofd.
Hij wil, zittend aan de waterkant,
de hitte voelen van de zon
op zijn vermoeide botten.
Hij wil treuren om verwelkte rozen
en reiken als een trapeziste naar het Al.
Aubade
Lieve, opgeschrikte vogel,
de vleugel van je onschuld
is niet zonder kracht.
Zacht en helder wezen,
heidense madonna,
wars van alle schijn.
Ooit dring ik bij je binnen.
Eenzaamheid,
in u herken ik eeuwigheid.
Abraxas
Naar “Demian” van H. HESSE
Uit het ei wrikt zich de vogel,
hij zoekt licht, heeft nooit gevlogen.
Wie zo wil geboren worden,
moet de wereld wreed verstoren.
Kaïn, Demian, Abraxas;
de feniks herrijst uit zijn as
en roept er van de daken:
‘Zonder god geen hemel,
geen duivel en geen hel.'
Dan weten we waar 't om gaat,
dan alleen Goed en Kwaad.
'Requiem voor een ekster
De winter galoppeert door Pierenland
en de Japanse kerselaar bloeit elegant.
Hoe lig jij neer in 't zand, je pootjes staan
stokstijf omhoog, je lijf voelt warm aan.
Je ogen voorgoed dicht, sjampetter.
Voor altijd weg het schril geschetter
van jou, charmante gladde klant.
Geen huppelpasjes meer, vagant.
Nu word je nooit meer wakker,
blauwzwartwitte, ranke rakker.
Ik dek je zachtjes toe al in het bos,
in een bed van bladeren en mos.
Canto ergo sum
Gedichten mogen niet vergaan,
want ze worden wellicht verwacht,
geleid door muziek van de sterren
en het zilveren licht van de maan.
Hun akkoorden dansen fier,
op ’t Wijde Web en op papier,
als lampionnen in de nacht.
(met inbreng van Fredy SCHILD)
Verhef de harten
Wij mensen schreeuwen onze woede uit
tegen het verval dat het einde inluidt.
Want wat ziet het dier na de daad ?
Ruikt het de doodsslaap die komen gaat ?
Herinneringen vervagen, vergaan.
Geen steen blijft op de ander.
Onze tranen zijn natte sterren
die hoog in de hemel staan.
Naar Wormelaar: idylle
In de friste van de morgen
streelt de mei-zon mijn gezicht,
onder witte bloesemwolken,
worden alle tinten groen en licht.
Wind ritselt door de takken,
boterbloemen, koeienvlaaien,
en een ooievaar wiekt rond,
op Nayakker krijsen kraaien.
Zo is het nu, zo was het vroeger.
Stil staat de tijd tijdens mijn tocht.