AIT HAMOU, Ish

Hard hart

…..
Maandagmiddag 2 uur

Het was alsof de zon voor het eerst door de wolken brak. En dat bedoel ik niet als een metafoor voor geluk of zo – het voelde letterlijk alsof het de eerste keer was. Ik had me nog nooit zo gevoeld, nooit eerder had mijn toekomst zich zo spannend en onbekend voor mij uitgestrekt.

Waar ik vandaan kom, weet iedereen wanneer hij ’s morgens wakker wordt al exact hoe zijn dag eruit zal zien. Voor mij en mijn leeftijdgenoten kwam dat neer op: ontbijt, met de bus naar school, de hele dag zitten luisteren naar wat daar verteld werd. Je vervelen, de uren aftellen, en dan uiteindelijk: de verlossende tocht naar huis. De vrijheidsmars. Thuiskomen, voorbij je ouders glippen, je opsluiten in je kamer.

Maar die ochtend was ik wakker geworden zonder te weten waar ik die avond zou eten, wie mijn buren zouden zijn of langs welke straten mijn vrijheidsmars me zou leiden.

Mijn vader hielp me mijn spullen naar beneden te dragen. Het waren maar twee dozen en een koffer, dus strikt genomen had ik dat extra paar armen niet nodig, maar ik denk dat het hem vooral te doen was om het vader-zoonmoment. Een laatste herinnering die we samen zouden delen. Ik had niet zo’n goede band met mijn vader – ik kan me nauwelijks andere vader-zoonmomenten herinneren uit die laatste jaren dat ik thuis woonde. Ze zeggen dat je pas weet dat het te laat is als het te laat is. Misschien drong dat op dat moment tot mijn vader door en greep hij zijn allerlaatste kans.

…..