DUCENS, T.A.

Florida onder d'Elsen-schaûw

Florida onder d'Elsenschaûw

Lag zoetjes neergedoken,

Terwijl de Zon het Hemelsblauw

Was even doorgebroken:

De vaak beving haar Oogleën,

't Geen ik zag door de Telgjes heen:

Toen is zij neergezegen.

En heeft het geurig kruid verplet,

Dus lag mijn Floridaatje met

Haar Borstjes los ontregen.

Ik zag op 't Leliewitte vel

Twee purpren Kaarsjes pronken:

Ai, Florida, dacht ik, hoewel

Kondt gij mijn borst ontvonken,

Door 't hete vuur van uwe Min:

Wat Scyth zoudt gij zijn wrede zin

Niet tot de Min bewegen?

Had Apoll' u zo liggen zien,

Hij had zijn Daphne laten vliën,

En zin in u gekregen.

…..


Wat valt het vryen, vryen, vryen,

Wat valt het vrijen, vrijen, vrijen,

Wat valt het vrijen wreed en zuur!

Ach! die gekweld is met dat vuur,

Steekt tot de Keel in bitter lijen:

Die 't graag doet, is wel gek,

En zo veel houdt van Minne, Minne, Minne,

Die 't graag doet die is wel gek,

En zo veel houd van de minnetrek.

…..
(bewerking: Z. DE MEESTER)

Zal ik nog langer in hete tranen

Zal ik nog langer in hete tranen

mijn droevig aanschijn moeten banen!

Twee jaren zijn er nu al verstreken

ik heb u dikmaal wel geleken

getuigen van mijn hartsverdriet?

Zonder dat gij mij hulpe biedt,

dat ik om u verteer mijn bloed

bij een welruikend Roosje zoet,

Zal mijn jong hart smoren in smart?

En dat met pijn geplukt moet zijn

zal mijn jong hart in zijn brand vergaan

en dat in ’t eerst zijn scherpe doornen toont

eer de tong zijn lijden zal doen verstaan?

maar in het leste liefelijke loont.

Toen laatst voor het morgenrood

Toen laatst voor het morgenrood

D’nevels zwart en dik vergingen

En toen Thetis uit haar schoot

Liet de gouden Titan springen,

Hoord’ik Carilena zingen

In het dicht beblade woud,

Waar de allerwreedste dieren

’s Avonds laat van honger tieren,

Waar de wreedheid zelf zich grouwt.

Door veel zingen afgemat

Kwam de slaap haar oog betrapen

Dies ik haar in m’n armen vatt’,

Waar zij zoetjes in ging slapen.

Ik deed niet dan vreugde rapen

In mijn Carilenas droom,

Want zij riep met hese woorden:

‘Cloris, Cloris is dat moorden?

Zijt dan, Cloris, wellekoom.’

Wijl zij met haar hoofd vast lei

In mijn armen zoet en rusten,

Sloeg ‘k mijn armen allebei

Om haar hals en zo ‘k haar kuste,

Riep zij: ‘Ach! Die brand die bluste!

Daarmee zeeg zij weer terneer

En begon opnieuw te razen:

‘Cloris komt mijn zieltje azen!

Komt, ach Cloris, komt doch weer!’

Met tast’ ik haar boezem in

Naar haar borstjes, als albaster.

Al kwam zelf de mingodin,

‘k Zeg zij werd van mij gelasterd.

Met zo riep zij: ‘Zoete tasterd!

Cloris, zoet, ei houd uw hand.

Komt, gij hebt verlof gekregen.

Maar vooral, het dient gezwegen

Zacht, ei rust, ik vrees de schand.’

(Bewerking: Z. DE MEESTER)