JOORIS, Roland

Landschap

Je ziet het

aan het gras

dat verkleurt,

aan wat ritselt en

reuzelt in de nevel,

aan de aarde die

er vager bij ligt.

Je merkt het

aan de lucht

die verschaalt,

aan wat vlamt en

knettert op het veld,

aan de rook die

als verdoofd

boven het landschap

blijft hangen.

Je wilt het nog

wat langer laten

duren, iets vasthouden,

het ijler geworden licht

dat nauwelijks de zon

doorlaat, de bijna lege

akkers, het zwijgen

waarin iets naar beneden

dwarrelt, waar een

takje zich gemakkelijk

laat breken

alles aarzelt

voor het Definitieve


Bij de dood van vader Raveel

In de tuin

langs de gelijnde betonpalen

en de omgespitte aarde

gaat Vader nu niet

meer

En ook in het huis

met de kat en de duif

en de grote witte muren

zal hij niet meer voor

het venster staan kijken

als naar iets dat veraf is

en niemand begrijpt.

Hij zal vanavond

hier niet zijn. Wij zullen

hem de hand niet meer

kunnen drukken. De

goede sterke hand van

een mens.

Hij is nu weg. Al lijkt

het mij of hij slechts

even buiten is.

Zelfportret

Wat ongeschonden

in hem huist

het is geen zuiverheid

het is geen kind

dat met nog stompe letters

schrijft

het is een blik

die rauw en ongenadig

kijkt

het is wat tegenstrijdig

hem ontwricht

en dwingt

het is weerbarstigheid

Sneeuw

Het wit.

Onhoorbaar is

het wit. Slechts

wat getrippel

van vogelpoten

heel omzichtig

in de bange

stilte van het

wit.

Onhoorbaar ligt

het wit in de

leeggeblazen ochtend.

Ik schrijf er

geen voetstappen

in.


Matisse

hoe

hij een lijn

kon doen vliegen

in de vorm

van een duif

tot een geklapwiek

van wit

in zijn schaar

met de hand

verdeelde hij licht

in het vlak

van zijn kamer

amper 80

fladderde hij

elke dag opnieuw

de lente

in